0
Bundan 2 sence önce çok takıntılı bir insandım inanılmaz derecede ama bundan daha tehlikeli birşeye dönüştüm bütün günüm başkalarının benim hakkında ne düşündüğünü düşünerek hareketlerimi ayarlardım vücuttaki ufacık lekelerden tutun burnun milimetrik eğriliğinden hayatı yaşıyamıcak durumdaydım sonra yavaş yavaş aklıma etraftaki insanların ölücek ve senin bu halini kimse hatırlamıcak bu düşünce kafamda gittikçe büyüdü 1 senem bu düşünceye ayak uydurmakla geçti hiçbirşeyi giblemiyor saçlarıma konuşmalarıma hiçbirşeyi umursamaz oldum çünkü biliyodum ne yaparsam yapayım silinecek bu aralar biraz dengeledim ama geçen sene yapamıcağım şey yoktu beyler çok aptalca şeyler yaptım dışardan düşündükçe deli gibi gözüküyodum ama gerçekten sınırları zorlamıştım ünideki 1 senemi yazsam buraya kafayı yersiniz mutlak yalnızlık ve özgüven edindim bildiğiniz saf özgüven öyle yapma değil ailemin istediği çocuk olamadım ama inanın o bile umrumda değil ölene kadarda bunun üstünde daha çok düşüneceğim gerçi sonu tahmin edilebilir intihar gibi geliyor ama inanın intihara yakın bile değil 2 senedir öyle biyerden bakıyorumki inanılmaz mutluyum sizede tavsiyem hiçbirşeye uğraşmayın sürenizi iyi kullanın