Gol gelmedi neden neden ak

Uygun zamanı beklemeye başladım, aslında daha çok söylemek için cesaretlenmem lazımdı. Hem gibip hem ayrılmak çok şerefsizce olurdu. Kahpelik olurdu. Çok düşündüm be binler kimseye de soramadım. Öyle kararsız kaldım ama sevgiliyken ne bir heyecan ne de sevgi kalmıştı. Bi anda bitivermişti her şey. 1 hafta sürekli bize gidip geldi hiç çaktırmamaya çalıştım, mutluluk maskemi taktım hep. Yok be binler olmuyordu, çok zorladım ama olmuyordu amk. Ama ayrılamıyordum da amk dedim ya özgüvensiz binin tekiyim diye diyemiyordum. Yine çok düşünceli olduğum günlerin birinde telefon çaldı giblemedim. Bi kaç defa çaldı en sonunda bakıcaktım içerden Doğukan seslendi:
-Kanka gel beni de uyku tutmadı film izleyelim.
-Beni mi gibecen lan?
-Aynen gel biraları da kattım...
Bakmadım telefona biraları öküz gibi içtik zaten yarın pazar izinliyim rahat rahat uyudum. Ertesi gün dayımdan telefon gelmiş. Geri döndüm hemen evimize gelmemi söyledi, bi şey oldu sandım hızlı hızlı gittim. Evin kapısında bekliyor gözleri ağlamaklı.
-Ne oldu dayı hayrola?
-Rey mysterioo annen, anneni kaybettik...

Rezerve

Rezerved

Ne olduğunu anlayamamış şekilde bakıyordum amk. Tekrarladı ikinci kurşunu da sapladı kalbime.
"Anneni kaybettik rey mysterioo" sanırım hayatımda beni en çok üzen ikinci cümledir. Birincisi? Onu ne siz sorun ne de ben söyleyeyim binler zamanı gelince her şeyi anlatıcam...
Kalbime sancı girdi, diz çöktüm ağlamaya başladım. Dayım oldu olası sert bi adam olmuştur ama dayanamadı benim halime bi yandan beni kaldırmaya çalışıyor bi yandan göz yaşını silmeye çalışıyor. 1 saat aralıksız bebek gibi ağladım dayımın kucağında, sürekli aynı soru neden?
Gözlerimin acımaya başladığını hissettim artık. Nerde ve nasıl diye bile sormadım. içim yanıyordu be binler hayatımda ki en kötü 2.geceyi yaşıyordum. Geceye kadar beni defalarca aradı millet, hiç birine bakmadım mesajları da gibtir ettim. Zaten bu durum nasıl açıklanabilirdi ki binler?
Açıklayacak gücü kendimde bulamıyordum.
Güçlükle sordum dayıma "nasıl" diye. Gece dışardayken saldırıya uğramış yere düşürmüşler kafasını çarpmış. Yapanları arıyor polis bulucaklar o huur çocuklarını.
Bağırdım koşa koşa eve döndüm. Bi yandan ağlıyorum bi yandan eve koşuyorum amk. Yolda ne sağıma ne soluma bakıyorum. Bir sürü küfür yedim, ama gibimde miydi? Değildi binler. O gün için en değerli varlığımı kaybetmiştim be binler ne anlatılır ne de yaşamadan anlaşılmaz. Eve gidince ağlarken aklıma bir soru takılmıştı o saatte tek başına dışarıya neden çıkmıştı ki?

Rezerved

Doğukan, Gizem, zengin bini Emre ve diğer kızların hepsi geçmiş olsuna geldi. Bunun geçmiş olsunu mu olurdu amk diyesim geldi eyvallah diyebildim sadece. Tüm gece Doğukan saolsun yanımda durdu. Şu durumda kim benim yerimde olsun babasına destek çıkmaya çalışırdı ve babasının desteğini arardı. Ben de aradım Ustayı ilk kez ona baba diyordum.
-Baba
-Efendim evlat?
-Baba çok kötü bir şey oldu yanına gelebilir miyim?
-O nasıl söz evladım koş gel tabi derdin neyse anlat.
Hemen gittim babamın yanına, ağlayarak bastım zile açar açmaz direk sarıldım. Kızı da yanımızdaydı anlattım annemi kaybettiğimi. ikisinin de gözleri doldu. Evet belki benim için değil kendi anneleri için ama olsun canları sağolsun...
Ustaya bir tek o gün baba dedim ama o bana hep evlat demiştir. Şuan düşünüyorum da keşke hep babam deseydim öyle bi samimiyet vardı aramızda...
Yok binler o gece orda kaldım arayanlara baktım daha önce bir kez halimizi hatırımızı sormayan akrabalar dahil pek çok kişi aramıştı. Aramaların sonuna geldiğimde annemi gördüm tekrar ilk kaybettiğim an gibi hissettim. Gece aramıştı beni ve açmamıştım niye gibtiğimin Ceyda'sından nasıl ayrılacağımı düşündüğüm için. gibeyim derdimi dedim. Mesajlara da göz gezdirirken yine annemin mesajına denk geldim. Yarım saat sadece telefondaki canım annem yazısına ağladım be binler. Bir daha eksisi gibi olabilir miydim? Sanmıyorum...
Merak edip mesajı açtım:
-Oğlum baban beni evden kovdu, müsaitseniz sizin eve gelebilir miyim?
Kan beynime sıçradı, babam annemi evden kovmuş ve tüm bunlara neden olmuştu...

Belkide böylesi hayırlıymış

Beyler ben bi kötü oldum. Hepinizin desteğine ihtiyacım var şuan. Ne zaman kendime gelirim bilmiyorum ama biraz mola vermem lazım. Sataşmayın kimseye, hadi görüşürük...

Güç seninle

Binler kimler burda? 2-3 kişi burdaysa gece gece güzel gider yazmak hem biraz dertleşiriz ha. Olanlar rezlesin ona göre başlıcam...

10-15 part gir de sevinelim, çok yavaşsın soğuttun herkesi.

Anlat panpa

Binler yarına güzel partlar hazırlıyorum sözümdür 10 part yazıcam. Sataşmayın kimseye. Hadi selametle...

Yazsana pekekent

Bugün söz verdiğim gibi 10 part yazıcam binler. Başlıyorum...

Binler o mesajı görür görmez deliye döndüm. Bi insan başka bi insanı ne kadar öldürmek istiyorsa o kadar istedim babamı öldürmeyi. Şuan babam demeye dahi utanıyorum...
Saat kaç demedim ağlaya ağlaya gittim o lanet eve. Zile bastım kapıyı tıkıtıkladım ses yok. Evden çıkmıştı pekekent. Genelde takıldığı mekanları dolaştım bulamadım. Acaba evde olmasına rağmen benim geldiğimi anlayıp mı açmamıştı diye düşünüp tekrar gittim. Kapının önünde vurdum kırdım yattım çocuklar gibi ağlamaya başladım, başka ne gelirdi ki elimden. Karşı komşumuz Necati amcayı uyandırmışım, neyseki anlayışlı adamdı teselli vermeye çalıştı. Patrondan izin alıp ful evde kaldım o günlerde. Doğukan ve Ceyda sırf bana moral vermek için üniversiteye gitmemişti 2 gündür. Cenaze günü geldiğinde tabutu taşıyanlardan biri de ben olucaktım, son kez uğurlayacaktım annemi. Ben hariç kimse babamın evden kovduğunu bilmiyordu, bir de sırf ayıp olmasın diye cenazesine gelmişti annemin. Gözünde tek bir göz yaşı bile yoktu be binler, ağlasa pişman olsa yemin ederim bir şey yapmazdım ama dayanamadım. Cenazeden ertesi gün karar vermiştim onu öldürmeye...

O tabutu taşırken, gömülürken ve herkesin dağılıp annemin yanında bir tek ben kaldığımda söz verdim anneme.
"Söz veriyorum annem o adama bu dünyayı dar edicem."
Bekledim ertesi günü, her gün öğleye doğru klagib takıldığı yerlerden birine gidicekti. Binler yas tutsa, bari 1 gün dışarı çıkmasa yemin ederim bir şey yapmazdım ama o normal bir günüymüş gibi devam etti. Kapıyı açar açmaz ittirdim ve annemin mesajını gösterdim.
-Bu ne baba?
Mesajı okuyup...
- O-Oğlum derken hayatımda attığım en sert yumruğu geçirdim çenesine tüm vücudum ve gücümle. Yılların verdiği sinirle. Üstüne çıkıp yumruk atmaya devam ettim ama bi süre sonra yerde hareketsiz kaldığını görünce yumrukları yerlere atmaya başladım. Olayı duyan Necati amca bağıra çağıra topladı herkesi güçlükle alabildiler beni. ilk attığım yumruktan sonra yaşama ihtimalinin kalmadığını düşünmüştüm be binler. Ama yaşadı, nasıl oldu bilmiyorum ama yine yaşamaya devam edicekti. Henüz beni ayırdıklarında da bi karar vermiştim, bu lanet şehri terk edicektim...

Evet binler bu şehri terk etmeliydim. Artık bu şehirden bana bi hayır gelmezdi. Peki nereye gidicektim binler. Ne gidicek bi akrabam ne de bi dostum vardı. Çok düşündüm nereye gideceğimi. Bilmiyordum, bildiğim tek şey de buralardan gitmem gerektiğiydi. ilk baş bu düşüncelerimi Ustayla paylaştım.
-Usta ben karar verdim gidicem bu şehirden.
-Bak evlat, bundan seneler önce aynı şeyi ben yaptım geride her şeyimi bırakıp kaçıp gittim ama inan bana o kadar pişmanımki. Anca bugünlerde fark edebiliyorum aslında kaçtığım şey yaşadığım şehir değil kendimmişim. Sen burdan gidince her şey düzelecek sanıyorsun ama düzelmiyor evlat. Geçmiş asla peşini bırakmıyor. Ama ben bunları ne kadar sana anlatırsam anlatayım sen kafana koymuşsun bi kere, bana da sana destek olmak yakışır evlat. Ama şu sözümü unutma, nereye gidersen git geçmiş peşini bırakmaz...
Evet binler belki geçmiş peşimi bırakmayacaktı ama burda kalmak için bir sebebim bile yoktu. Bu düşüncelerimi bizim ev halkıyla da paylaştım. Ceyda hariç herkesle konuştum bu konuyu onu üzmek istemedim açıkcası. Gerçi onu bu şekilde terk etmek ne kadar doğru bilemiyorum ama...
Binler aradan bi süre geçti patron dahil herkesle konuştum, yüzde yüz zam yaptı sanırım hayatımda bana yapılan en kral hareketti. Bir ay daha çalıştım bilet felan her şeyi hazırladım biriktirdiğim parayı da aldım yanıma. Beni uğurlamaya Ustam, kızı ve bizim evdeki tayfa geldi hepsiyle vedalaştım. Nereye gidiyordum peki binler?
Antalya'ya almıştım bileti orda bi şekilde başımın çaresine bakıcaktım artık. Duygusal anlar yaşamamak (Ağladığımı görmesinler diye) zorla yolladım hepsini. Artık tek başıma otobüsü bekliyordum. Gelmesine az bi vahit kalmıştı otobüsün. Uzaktan insanları seyrediyordum. Siyah saçlı mavi gözlü bir kız gördüm. 165 boylarında kilosu yerinde güzel bir kız. Elinde iki bavulu zar zor taşıyordu. O yaklaştıkça kalbimin atışı hızlanmaya başlamıştı binler. ilk görüşte aşka inanmayan ben o günden sonra inanır olmuştum ve artık bu şehirde kalmak için bir sebebim de olmuştu...

Aşk. Aşk işte o bizi öldürür usta...

Bir insan nasıl 2 kişiyi aşık oluyor anlamıyorum