Okumayı severim yazmayı becerebilirmiyim bilemiyorum ama burda zamanla samimi ortamı görünce yazma isteği oluştu içimde hatalarım olursa özür dilerim şimdeden. Burda okuduklarınız kadar kolay değil kurtulmak en önemlisi unutmak her zaman bir parçan olur o anılar senin herzaman zihnindedir pusuda bekleyen bir asker, avına yaklaşan aslan gibi... Şuku verende baş tacı çügü verende baş tacıdır benim için. ne kadar mutlu görünsemde herkeşin içinde bişeyler vardır dışarı çıkmayı bekleyen zihninde, anılarında veyahut kalbinde benim ise bedenimi sarmıştı küçücük yaşta yaşadıklarım fazla uzatmadan hayatımın, ailemin çöküş noktasına herşeyin başlangıcına dönüyorum.

Sene 2007 Aydın/Karacasu Adnan Menderes Üniversitesi

O zaman 13 yaşımdaydım pek fazla arkadaşım yoktu içime kapanıktım biraz her çocuk gibi ama hayat beni erken olgunlaştırdı sanıyordum hep büyüklerle aynı yerde durmak muhabbetlerini dinlemek bile hoşuma gidiyordu.
Abimlerin ilk senesiydi en az onlar kadar heyecanlı biri vardı oda tabiiki bendim abim ablam ve ablamın sevgilisi merve abla (gerçek adını vermiyorum) aynı üniversitede okuyacaklarından yurt yerine eve çıkmayı tercih ettiler merve abla çok iyi birisiydi benide çok severdi abimle 5-6 senelik bi ilişkileri vardı ailelerimiz birbirlerini tanırdı severdi. Evi bulmuştuk nihayet bilenler bilir karacasu yaylalara çıkan bi yol vardır yürü yürü bitmez o yol her adımında dahada ıssızlaşır o yolu çıkınca sonlara doğru seyrek yaylalar vardır onlardan birini gözüne kestirdi annem okula yürüme mesafesindeydi 2 katlıydı ve oldukça ucuzdu şaşılacak derecede ucuzdu öğrenci oldukları içindir diye düşündü annem. Evi kontrole gitmiştik eşyalıydı ve temiz gözüküyodu ahşap gibiydi yürüdükçe insanın içini gıdıklayan gıcırtılar çıkıyordu

Okuyan varsa devam edicem şuku çügü önemli değil okumanız önemli benim için

Edit: hikaye hali hazırda beklediği için seri paylaşıyorum inanmayan, cügü veren hikayeyi beğenmeyen arkadaşlar olabilir ancak pekte umrumda değil ben sadece eski bi arkadaşımın bana aktardıklarını yazıyorum buraya

Beyler bu hikayeyi bana birlilte yaşadığım bi arkadaşım yazmıştı dediklerini aynen yazıyorum

- bu hikayeyi anlatmak istemiyodum ama sonradan kararım değişti her ne kadar ruh sağlığım yerinde olmasada elimden geldiğince yaşadıklarımı aktarıyorum herkesin bu hikayeyi okumasını istiyorum artık herkesin korkmasını istiyolar, korkmayın demek isterdim ama korkucaksınız her yerdeler.

Şuan erenköy ruh sağlığı eğitim ve araştırma hastenesinde bildiğim kadarıyla hikayenin doğrulunu bilemem ama değişik bi insandı kaan benden başkasıylada konuşmazdı korkudan yayınlamak istememiştim ama kararım değişti. Bildiğim kadarıyla yazarlığı yoktu anonim takılıyodu bazen bu hesaptan girerdi. Neyse beyler okuyun siz karar verin hikayenin doğruluğuna

Evi sevmiştim ama konumu beni ürkütüyordu çocuk olduğumdandır heralde dedim annemler de benimle aynı fikirde olucakki evi hemen tuttular çünkü dersler başlamadan böyle bir ev bulmak gerçekten zordu ve biz bulmuştuk bunu kutlamak lazımdı 1-2 saat içinde yerleştik ertesi gün istanbula dönücektik annemle ben zaten
Hava kararmaya başlamıştı mutfaktan gelen tencere tabak sesleri iştahımı kabartıyordu anneler mükemmel yemek yapar her zaman ve o günde annem mükemmel şeyler yapmıştı güzelce yedik ve evin terasına çay içmeye çıktık çayı pek sevmezdim ama hava nemli ve soğuktu esmiyordu ama kuru bi soğuk vardı yaylaydı sonuçta ve çay içimi ısıtıyordu ortamda çok güzeldi çaylar bitti bulaşıklar yıkandı herkes yataklara dağıldı abim merve ablayla aynı odadaydı ablam annem ve ben tek kalıyoduk ayrı odalarda yatağıma uzandım ama etraf ürkütüyordu beni yinede yerimde kalmayı tercih ettim olgun davranmak zorundaydım seviyordum bu durumu dua mı okudum yorucu bi gündü gözlerim kapanıcakken güçlü bi uğultu duydum sanki ev yıkılıcakmış gibi hissettim oysa dışarıda rüzgarda yoktu korkmaya başlamıştım ama olgunluk hormonum ağır basıyordu hiç unutamam saat 1:20 yi gösteriyodu ağır ağır terastaki balkona çıktım aşşağı baktığımda yukarı doğru bakan üstünde eski oldugu baya belli olan bi gömlek altında şalvar gibi bişey olan bi adam vardı yukarı doğru bana boş gözlerle bakıyodu bu saatte burada ne yaptığını merak ediyodum bişey mırıldanıyodu sonra birden bağırmaya başladı.

Ama gördüklerim kabus değildi adım gibi biliyordum ama inandıramadım. bütün gece balkonda baygın halde yatmaktan hasta olmuştum halsizlik ve korku kol geziyordu üzerimde o gün yola çıkmamız lazımdı. ama annem burda kalabiliceğimizi söyledi ne kadar kalıcağımız belli değildi öyleki burası annemin hoşuna gitmişti köyünü hatırlatıyordu belkide. Ama benim zihnimde hep kötü korkunç biyer olarak kalıcaktı biliyordum keşke olanlar bu kadarla kalsaydı. mutluyduk babam emlakçıydı iyi bir işi vardı arabamız 2-3 dairemiz, dükkanlarımız vardı o zamanlara dönmek için herşeyimi veririm be sözlük herşeyimi. hayatınızın kıymetini bilin şükredin yaşayın hayat herkese adil değil. Tıpkı adalet gibi. Ben yatağımda uzanırken annem bana nane-limon yapmıştı içtim iyi gelmişti hava güzeldi balkona çıktım hava almaya annemle birlikte konuyu tekrar açıcaktım anlattım yemin ettim ağladım zırladım gidelim dedim. Sarıldı annem bana sadece sarıldı geçti dedi sadece kötü bi rüyaydı dedi ama rüya değildi biliyordum ve o adam bidaha gelicekti hissediyordum korkuyordum ve korkmakta haklıydım.

Abimler birazdan çıkıcaklarını ve birazda geç gelebilceklerini söylediler annemde ilk günlerinden diye izin vermişti. Abimler 30 dakika sonra gittiler annemle yalnız kalmıştık korkuyordum havada kararmıştı zaten arada bi balkona çıkıp bakıyordum paranoyak olmuştum ama gelicekti biliyodum. Annem anlamış olacaktıki kimse yok orda rüyaydı o bak sinirleniyorum ama dedi annemi üzmek istemedim ve üstelemedim. Anneme akşam onun yanında yatmak istediğimi söyledim tamam canım oğlum diye karşılık verdi saat 01:00'i gösteiyordu annem abimleri beklicekti galiba ama uykusu geliyodu ve geç geliceklerini oda biliyodu televizyonu kapattı ve istersen yatalım onların anahtarları var zaten dedi tamam anne uykum geldi halsizim zaten dedim yatağa uzandık hemen dua ettim fazla dua bilmezdim hala bilmem çünkü bi işe yaramıyolar sübhanekeyi okudum bide ailemin sağlığı için dua ettim ve yastığa kafamı koydum gözlerimi açtığımda hala karanlık olduğunu fark ettim sabah olmamıştı ve ben uyanmıştım mutfağa su içmeye indim indiğimde çeşmenin açık olduğunu gördüm çeşmeyi kapattım suyumu içtim ve koşarak yukarı çıktım anneme baktığımda uyuyordu balkonun sensörlü ışıgının yandığını fark ettim balkona doğru yürüdüm çıktığımda abimlerin yoldan geldiğini köpek sesleriyle kahkaha sesi karışık geliyodu abimler eğlenmişti bayağı belliydi ama gülmeleri sinirimi bozuyordu aklıma geliyordu her kahkahada her sırıtmada bi anlık refleksle başımı aşşağı eğdim ordaydılar evet o-ra-day-dı-(lar) ikisi birden gözümün içine bakıyodu.

Beni daha fazla etkilenmemem için adanaya amcamın yanına gönderdiler. Daha sonra ne mi oldu ? Annemler adı yamana gittiler hocayla görüştüler hoca büyünün giderek güçlendiği için artık elinden bişey gelmediğini söylemiş yalann huur çocuguuu yalan hani aydında hoca diye gelen varya beyler aslında hoca filan değilmiş ben diyodum tanıyorum diyordum keşke söyleseydim be sözlük keşke açsaydım bu gibik ağzımı her gece balkonun altında gördüğüm iblisti o 13 yaşındaydım ama kimse dinlemedi inanmadı belki sizde inanmıcaksınız hikayeme belki biri gelicek liseli beyler velet diyicek gibimdede değil benim abim gitti çürüdü gözümün önünde varımızı yoğumuzu sattık hocalara yedirdik her gitiğimiz daha kötü yaptı düşünün lan sevdiğiniz canınız abiniz ailenizden biri gözünüzün önünde eriyo annemlerin gitmediği yer kalmadı ama olmadı be sözlük kim ne istedi bizden bilmiyorum. Her hikaye mutlu sonla bitmiyo beyler her hocaya giden kurtulmuyo yalvardım allaha ama olmadı o gün bugündür inancım yok annemi geçen sene verdik toprağa artık hiçbişey koymuyor inanın bu yaşananlardan sonra insan ne ölümden nede onu getirenden korkuyor. şimdi istanbulda arkadaşımla ortak bi evde kalıyoruz ablam evlendi babama ne oldu onu dahi bilmiyorum ama bildiğim bişey var hiç kimse güvende değil. Ve onlar heryerde belki senle birlikte benim bu acıklı hayatımın gibilişi adlı hikayemi okuyolar onlar mutlu onlar gülüyo hep gülücekler... Yazımda hatam olduysa hepinizden özür diliyorum. Hepiniz gerçekten hayatın tadını çıkartın çünkü ben artık öyle yapıyorum.

Herşey güvende hissettiğiniz zaman başlar. Bu çok doğru bi cümle tuvalete giderken abimin arkadaşlarından birini gördüm gülümseyerek eğildi ve kulağıma

- Asla güvende değilsiniz. Hazır olun.

Dedi altıma yapıcak gibi hissettim annemin yanına koştum anlatmak istemedim yine beni pgiboloğa zütürüceklerdi ve ben deli değildim gitmek istemiyordum. Daha sonra abim arkadaşlarıyla dışarı çıkıcağını söyledi anneme kaş göz yaptım suratıma bile bakmadan izin verdi. Abim için korkuyordum onu çok seviyodum bişey olmasından korkuyordum anneme herşeyi anlattım ve bi şart sundum abimleri takip edicektik eğer bi terslik yoksa istediklerini yapıp pgiboloğa gidicektim. içimdeydi yine evet evet o his yine o his bişey olucaktı dua ettim allahım abime, aileme zarar gelmesin diye. Çocuktum allahtan ve ailemden başka sığınıcak yerim yoktu

Bu sefer ilk gelen adam ve bi kadın vardı kadın kapalıydı türbanından göremiyordum ve hava karanlıktı saat 3:30 u gösteriyordu balkona çıkmadan önce baktığımda. Abimlerin sesleri yakınlaşmıştı içimden onlarda görücek herşey biticek ve burdan gidicez diyodum kendi kendime abimler kapıya doğru yaklaşırken bana bakıp yine sırıtıyolardı gözlerim doldu ellerimi sıktım ve bağırmaya başladım

- abiii abiiiii, ordalar geldi yine geldi yanında kadın var.
Elimle onların olduğu yeri gösteriyordum
Abimlerin kahkahaları kesilmiş yerini ciddiyet ve sessizlik almıştı sessizliği bozan şey ise pis pis sırıtan adamla kadının kahkahası oldu

Abim - kaan gir içeri sen yinemi ayaktasın

Ben - abi ordalar görmüyomusumuz şurdalar (elimle gösteriyorum hala)

Bu sefer daha boğuk bi sesle kahkaha atmaya başladılar. Ve adamla kadın tek bir ağızdan şunları söyledi

- Göremezler (kahkaha), duyamazlar (kahkaha) yavaş yavaş deliriceksiniz. Hepiniz (sırıttılar)

Ağzımı açamadım. Düğümlendi sanki ağzım, boğazım abimlere baktım gözlerim faltaşı gibi açık bi şekilde adamla kadının oldugu yere baktıgımda orda değillerdi.
Abimlere kapıyı açtım girerken başımı okşadı abim hadi yatağa burda hiçbişey yok yarın konuşuruz dedi bişey demeden
Yatağıma gittim düşünüyordum suçumuz neydi bizim 13 yaşımdaydım daha ve bu yaşadıklarım çok ağır geliyordu bana uyuya kalmıştım sabah gözlerimi açtım annem başımdaydı kahvaltı hazır dedi. kahvaltıya geçtik pgibolog konusu geçti küçüktüm ama neyin ne olduğunu biliyordum ben deli değilim !! Dedim sesimi biraz yükselterek

- Gidin burdannn !!! Neden geldiniz Nedennnn !!!
+ Anneee, ANNEEE

Annem duymuyodu sanki korkmuştum kıpırdayamıyordum şuan aklıma geldi gözlerim doldu yemin ediyorum. Adam bi anda sustu sinsice yavaş yavaş gülümsüyodu sinir bozucuydu gözlerime bakarak

- Annenin yardım edebiliceğinimi sanıyorsun. uyarıyorum gidin yoksa sizi allahınız bile kurtaramıycak (kahkaha atarak)

Gözlerim kararıyordu küçücük bedenim bana ağır geliyordu yavaşça gevşediğimi fark ettim ve gözlerim kapandı. Gözümü açtığımda herkes başımdaydı korkmuşlardı belliydi ama benim kadar korkmuşlarmıydı ? Tabiki hayır bu korku tarif edilemez sanırım suan dişlerimi sıkarak yazıyorum bu anımı gözlerim dolu belkide yanımdalar şuan olabilir heryerdeler !! Deliriyo gibiyim ama korkmayın anlatıcam ve bitircem çünkü böyle istediler korkun istiyolar korku hoşlarına gidiyor kurtulmaya çalışmayın kurtulamazsınız saklanmaya çalışmayın saklanamazsınız yakalarlar, bulurlar... Kimse yardım edemez inanın veyahut inanmayın ben mücadeleyi bıraktım yaşamayı öğrendim birlikte! O ana dönücek olursak kendime geldiğimde olanları anlattım ama tabiki inanmadılar çocuksun kabus görmüşsündür dediler.

Abim- pgibolog deliler için değil sadece senin güzel rüyalar görmeni sağlıcak

Ben - ben artık çocuk değilim pgiboloğun ne olduğunu biliyorum gördüklerim gerçekti, gerçekkk

Ablam - senin yaşındayken bende görüyordum kabuslar ama pgibologa gittim düzeldi dedi

Ablam fazla konuşmazdı ama konuştuğunda her zaman mantıklı konuşur ve bana hiç yalan söylemezdi.

Ben - Tamam gidicem (suratımı astım)

Pgibolog demeye bin şahit pgibolog bulmuşlar en iyisi dediler bide ilk seans'a annemle gittik odaya girdik.

Pgibolog - oğlunuzla yalnız kalabilirmiyim.

Annem - tabi...
Bana döndü ve ben dışarıda bekliyorum canım dedi.

Tamam diyebildim ince bi ses tonuyla. Pgiboloğum öksürüğüyle irkildim

- Evveett, Küçük adam hoşgeldin ben pgiboloğun mert
+ bende kaan
- peki, eee telefonda annen küçük kabuslarından bahsetti. Ben sana yardımcı olucam merak etme.
+ Tamam...

Olanları anlattığımda şaşırmadı bile korku filmi izleyip izlemediğimi sordu kağıtlar gösterdi değişik değişik kısacası bana inanmadı. Sıkılmıştım artık burdanda
Seans bittiğinde annemin yanına koştum ve hemen gidelim dedim yolda yürürken bi yandan pgiboloğa gelmek istemediğimi kendimi iyi hissettiğimi söyledim. Gülüyodum bunu söylerken ve sahte bi gülücüktü kendimdende nefret etmiştim küçücük yaşımda. Eve geldiğimizde saat 13:00 dı abimler evdeydi bi kaç arkadaş edinmişlerdi gördüğüm kadarıyla ama hiç sevmedim o çocukları onlarında beni sevmediği belliydi soğuk bakıyolardı pek takmadım televizyon izlemeye gittim. Annem nereye gitsem geliyodu artık yanımdaydı güvende hissediyodum kendimi.

Abimlerin arkasından çıkmıstık
Takibe başladık karacasudan çıkmıştık nereye gittiğimizi bile bilmiyorduk bi köprü yakınlarında durduk abimi arabadan indirdiklerini gördük annem arabadan yavaşça indi bana beklememi söyledi ama bekleyemezdim onlar biliyodu bizim burda olduğumuzu anneme zarar gelmesine dayanamazdım çalılıkların arkasında duran anneme yavaşça yaklaştım kısık sesle

- Ben sana arabada bekle demedimmi kaan !! Bikerede dinle beni dedi.

Cevap vermedim olucakları izliyoduk abimin arkadaşları çok soğuk hareket ediyolardı değişik dilde konuşmaya başladıklarında abimin korktuğunu anladım anneme baktığımda kaskatı kesilmişti kalk gidiyoruz dedi nereye demeye kalmadı arabaya binip jandarmaya gittik (polis yoktu orda) olanları anlattı annem ama jandarma sanki hiç bişey olmamış gibi oğlunuz dönmezse haberimiz olsun dediler ve yolladılar şaka gibiydi çok mantıksızdı bu eve döndüğümüzde abim sandalyede oturuyor şoka girmiş vaziyette etrafında ablam ve merve abla vardı yüzüne su atıyolardı.

Abimler eve geldiğinde güneş batıyordu manzara güzeldi ama batmasını istemiyordum gece, karanlık,akşam ve o adam beni korkutuyordu. Beni cesaretlendiren, korkumu azaltan ailemdi ablamdı, abimdi,annemdi hatta merve ablaydı korurduk biz birbirimizi onlar yetişkinki her zaman bi yolunu bulur yetişkinler diyordum. Akşam annem yanımdan ayrılmadı bu sefer ablam ve merve abla yemeği hazırladılar pek iştahım yoktu ama halsizdim ve toparlanmam lazımdı zorda olsa tabağımdakileri bitirdim

Merve abla - biraz daha istermisin canım

ben - hayır merve abla saol doydum ben çorba güzel olmuştu elinize sağlık

Merve abla - ama hastasın bak bi tas daha iç şöyle limonunuda sıkalım 1-2 güne bişeyin kalmaz sana iyi bakarız (güldü)

Ben - yok abla saol zorla yedim zaten acıkırsam yerim ben yada canım isterse

Merve abla - tamam canım

Dedi. Aslında ters cevap vermiştim ve anladı çünkü gülmüştü komik bişey yoktu ortada ama o gülmüştü gülen insanlara tahammülüm yoktu artık hemde sebepsiz yere bana o adamı hatırlatıyo gülüşler ve sahte kahkahalar.

Hikaye bitti beyler bu kadar yazmış dediğim gibi ben bunu yaşayan çocukla aynı evde yaşadım harrketleri pek normal değildi bana bu olanları anlattığında tüylerim diken diken olmuştu ve bunu sözlükte, burda paylaşmamı istedi gitmeden önce bende isteğini yerine getirdim okuyanların ağzına sağlık şuku, çügü verenlerin ellerine sağlık beyler

Abim kekeleyerek bişeyler anlatmaya çalışıyodu ben anneme döndüm annem herşeyi baştan anlatmamı istedi herşeyi anlattım evden çıktı hoca bulmaya gittiğini söyledi yaklaşık bir saat sonra yanında bi hocayla geldi bu adamı tanıyo gibiydim sakallıydı çıkartamadım tam olarak abimin karşısına bir sandalye çekti ve odayı boşaltmamızı söyledi annem çıkmak istemedi ama bi süre sonra çıktı içeriden arapça bağırış sesleri geliyodu bi düşünün beyler o sesi bağırma sesleri çığlıklar arapça kelimeler. Bunlar olurken merve abla ağlamaya başladı ben zaten ağlıyordum ablamda ağlamaya başlamıştı annem bize sarıldı geçicek hepsi geçicek diyodu sadece sonra sesler kesildi bir süre sonra kapı gıcırdıyarak açıldı ve yüzü asıl şekilde çıktı hoca ağzından arapça kelimeler düşmüyordu durum çok kötü dedi büyülerin en şerri var burda dedi çok yoğun heryerdeler dedi bizi adıyamanda bi hocaya yönlendirdi çözebilirse bu çözer yoksa umudunuzu kesin dedi bu sefer ağlamayan annem hüngür hüngür ağlıyordu. Onun o hali çıkmaz gözümün önünden unutmam hayatta unutmam beyler çok kötü bişey gerçekten çok kötü bişey elinizden hiçbirşey gelmiyo aileniz eriyo 13 yaşımdaydım daha 13 ne günahımız vardı ne yaptıkta başımıza gelmişti bunlar

Beyler eğer okuyan varsa yarım saate devdıbını yazıcam atm ye gidip gelicem

Rez jdjdjj

anneni güvende gibtim şaka bi yana geceleri bazen evde yanlız kalıyorum mk gelmezler dimi lan valla Allahu ekber diye bağırarak evde koşarım

Beyler çocuk bana not defterinde verdi bunu sözlükte yazmanı istiyorum dedi bende yazdım çocuk kendi kendine konuşurdu hep aklı gidip gelirdi arada onlar burda diye sayıklardı ben doğruluğuna inandığım için yazdım çünkü çocuk bayağı şizofrendi inanıp inanmamak size kalmış

Devam ediyorum