Yazdığım yazıyı okumadan eksi verenler, eksisini verdikten sonra gibtirip gidebilir. Kendimce bir teorim var, kiminize saçma gelebilir ancak kısaca şöyle anlatayım en basit yoldan.

Bugün üvey evlat olduğunuzu öğrendiniz, yarınsa öz anne ve babanız ile tanıştırıldığınızı düşünün. Bir hafta sonrasında sizi büyütüp bu yaşa getiren üvey anne-babanız mı bir trafik kazasında ölse daha çok üzülürsünüz yoksa, yıllar sonra tanıdığınız öz anne-babanız mı ölse daha çok üzülürsünüz?

"Beni büyütüp bu yaşa getiren üvey ailem ölse daha çok üzülürüm" diye cevap verdiğinizi duyar gibiyim. Demeyenlerin ciddi anlamda piskolojik sıkıntılar içerisinde olduğunu yada ailesinden ciddi anlamda şiddet gördüğünü falan varsayıyorum.

ikinci bir örnek vermek gerekirse, ben hayatım boyunca 2 haftalık kız arkadaşından ayrılınca bir kenara oturup, içip ağlayan kimseyi görmedim. Bu ağlama, üzülme, cefakarlaşma olayları hep uzun süreli ilişkilerden sonra meydana gelen durumlardır.

Kısaca anlatmak istediğim sizin sevgi yada aşk diye nitelendirdiğiniz şeyler aslında zamanla oluşan alışkanlıktan başka birşey değildir.