anlatıcam. benim hikayem kısa beyler diğerleri gibi sayfalarca uzatmayacağım. olayları hızlı geçip ana konudan devam edicem. çünkü uzatılması gereken bir hikayem yok. belirli bir zaman da vermicem ne olduysa o şekilde anlatıcam. neden erkeklere karşı soğuğum neden arkadaştan öte gitmiyor neden erkeklere güvenmiyorum hepsini bir kaç part ile cevaplayacağım.

uzun zaman önce abim fizik tedaviye giderken ona ben eşlik ediyordum. servis bizi alıyordu okula bırakıyordu ve bitişte yine servise binip eve dönüyorduk. okuldaki fizik tedavi öğretmenleri ile kanka olmuştuk otizm hastası çocuklar, eli ayağı tutmayan adamlar kadınlar bir sürü engelli insan vardı. hepsiyle arkadaş olmuştuk onlardaki mutluluğu kimsede göremiyordum ben. sapasağlam adamlar yolda suratları somurtkan bir şekilde yürürken, boynundan aşağısı tutmayan insanın bile gözlerinden hayata olan sevgisi belli oluyordu. umut vardı hepsinin yüreğinde

bir gün yeni biri geldi okula. tekerlekli sandalyesinde oturuyor kimseyle konuşmuyor, hocalarını azarlıyordu ve hocaların ona dokunmasını istemiyordu. adı ersin. gözlerinden nefret akıyordu hayata karşı nefret ile doluydu. ben buraya ait değilim falan diyordu. hatta bazen sandalyeden kendisini yere atıyor, dokunulmasına izin vermediğinden ailesi gelene kadar yerde yatıyordu.

nefret kin öfke herşey vardı onda. bir gün hasta olanlara da bulaşmaya başladı. abimi de azarlayınca dayanamayıp tuttum bunu bahçeye çıkarttım tekerlekli sandalyesi ile. dedim sen hayırdır amacın ne burda herkes sana yardımcı olmak isterken sen etrafa bağırıp çağırıyor insanları üzüyorsun dedim. yardımlarını isteyen olmadı bıraksalardı da ölseydim keşke dedi. klagib edebiyat yaptım ölmek neyi çözecek vs. vs. başladı bu ağlamaya

trafik kazası ile bu hale gelmiş. aşırı hız yüzünden arabası kaza yapmış. omiriliği ve beyindeki bir kaç kılcal damar ezilmiş. 3 ay boyunca komada kalmış ve o süre zarfında bir çok ameliyat geçirmiş. en son fizik tedavisi kalmış. ailesi de onu buraya göndermiş. bacaklar tutmuyor bunun. eli kolu tutsa da arada titreme sorunu oluyordu. bu yüzden kendi başına yemek yerken veya su içerken üzerine döküyordu. zengin binin tekiymiş zamanında. kazadan sonra arkadaşları unutmuş bunu tek ailesi varmış yanında onlar da okula gönderiyormuş iş güçten ilgilenemiyormuş. çok yalnızım vs. diye ağlıyordu karşımda. adeta ilgi bekleyen bir bebek gibiydi. ayrıca ilk defa bir erkek karşımda hüngür hüngür ağlıyordu.

teselli ettim 3 saat boyunca yalnız değilsin burda biz varız vs. dedim. siz ailemin

yerini tutmazsınız ki dedi. okula bile tek gönderiliyorum dedi. öfkesi bu yüzdenmiş

yalnız kalmakmış. sigara kullanıyor musun dedim evet ama doktor yasakladı dedi.

çıkarttım bi paket winston box o zamanlar onu içiyordum. uzattım buna. mal mal

suratıma baktı aldı hemen içinden bi tane yaktı anında ciğerlere bi çekişi var

bırakmayacak gibi o dumanı.

ailen bunu yapar mı sana dedim güldü. gülmüştü ilk defa. güzel yüzü vardı bebek

yüzlü erkek derler ya o şekilde aynı. saçın sakalın arasından bembeyaz dişlerini

göstermişti ilk defa. sigaralar bitti hadi dedim gidiyoruz. nereye bile demedi

soktum bunu okula geri. seninle bir anlaşma yapıcaz dedim.

öğretmenlerin seni tedavi etmesine izin vericeksin ben de her gün bahçede sigara

içmene izin vericem dedim. tamam dedi sevinçli sevinçli. her gün tedavi oluyordu

kendisini zorluyordu umut doğmuş gibiydi içine. her gün bahçeye çıkıp sigara

içiyorduk. özenti zengin binlerden biri olduğu için ince esprileri pek anlamıyordu

ama idare ediyorduk.

okuldaki hocalarla, hastalarla adeta kanki olmuştu. mutlu geliyordu okula her gün.

ben de ondan hoşlanmaya başlamıştım. o da benden hoşlanıyor gibiydi. sürekli

birlikte vakit geçiriyorduk. okul olmadığı zamanlar evine uğrayıp alıyordum onu

parka falan gidip çekirdek çıtlıyorduk varoşlar gibi. meşgul edilmek hoşuna

gidiyordu. gel zaman git zaman tedavisine yanıt vermeye başladı. 2-3 adım

atabiliyordu. biz de zaten sevgili gibiydik birbirimizi sevdiğimizi söylemiştik. bir

sürü fotoğraflarımız vardı. bir sürü anı vardı onunla birlikte. aylar geçtikçe

tedavisi daha hızlı ilerliyordu. artık koltuk değnekleri ile kendi başına

yürüyebiliyordu. en sonunda değneksiz yürüyebilmeye başladı. daha sonra koşabilme

tedavisi verilmeye başladı. bazen dengesini kaybetse de onu da başarmıştı. artık

sapasağlamdı. görüşmeye devam ediyorduk

ailesi arabasını yaptırmış ve sürpriz yapmıştı ona. telefonda heyecanlı heyecanlı

anlatıyordu. eski hayatını geri alıyordu yavaş yavaş. biraz zaman sonra bana soğuk

davranmaya başladı. nedenini soramıyordum çünkü empati denen bir yeteneğim var.

ona sormadan önce kendim bulmak istiyordum nedenini. neden soğuk davranıyor

olabilir, acaba istemeden bir şey mi yaptım tarzında. ben hiç bozuntuya vermiyor

ona her zaman pozitif yaklaşıyordum. canı bir şeye sıkkın olabilirdi. sormuyordum

yine de çünkü anlatmak istese anlatırdı. soru sorarak onu sıkıntıya sokmak

istemiyordum. ne ben nedenini bulmuştum ne de o nedenini söylemiş, soğukluk

gittikçe artıyordu. bir gün telefonda heyecanlı heyecanlı bir şey anlatırken cilek

dedi. sustum. cilek bundan sonra görüşmeyelim dedi. işte o zaman neden

diyebilmiştim. eski arkadaşları bu sağlığına kavuşunca geri dönmüş, eski sevgilisi

ile yeniden sevgili olmuşlardı. kötü zamanında yanında olanı değil de, kötü

zamanında ona sırt çevireni seçmişti. tamam dedim başka bir şey demeden

kapattım telefonu. bir daha ne kendisini aradım ne de yüzünü gördüm.

-bitti-