*
bi süre şaşkınlıktan cevap veremedi eylül.
etrafa bakıyordu meraklı gözlerle.
ev hafif dağanıktı ama asla pis değildi.
anamızdan ablamızdan ve cemil ustamızdan temizlik eğitimini sağlam almıştık.
hala şaşkındı ki hafif sinirli bakarak.
-o kadar da uzun boylu değil Ömer. dedi
önce ne dediğini anlamasam da kısa süre sonra düştü jeton.
yanımda benle kalmasını teklif ediyorum sanmıştı eylül.
böyle bi şeyi o kabul etse ben kabul edemezdim ki zaten amk.
direk düzelttim.
-dur önce bi dinle, sen bu eve taşınıyorsun. demiştim ki sözümü kesti?
-oldu paşam başka? dedi
-ya kızım dur bi dinle. dedim, beni konuşturmadığı ve yanlış anladığı şeyi düzeltmeme izin vermediği için ben de ufaktan sinirlenmiştim.
allahtan bu sefer konuşmamıştı ki ben de lafıma devam ettim.
-ben de senin evine. dedim
dedikten sonra gülüvermişti eylül.
hem derdimi anlatabildiğim hem de onu mutlu edebildiğim için derin bir "ohhh" çektim.
-sen ciddi misin? diyerek boynuma atladı.
sevinmesini anlayabilirdim ama bu kadar sevineceğini tahmin edememiştim.
demek bu emre bini eylül'ü sandığımdam daha çok huzursuz ediyordu.
bunları konuşurken hala ayaktaydık.
ufaktan bileğim kendini hatırlatmıştı ki kendimi kanepenin üzerine attım.
-hop aslanım atlama öyle koltuklarımın üzerine. diyerek hemen sahiplenmişti yeni evini eylül.
bu lafı mutlu etmişti beni.
zorluk çekmeyeceğe benziyordu.
eylül yanıma oturdu.
gözlerimin içine bakıyordu.
elimi tuttu.
tırnaklarımı, avucumun içini, elimin her ayrıntısını inceliyordu.
oto sanayide uzun yıllar çalıştığım için çok düzgün ve güzel ellerim yoktu.
çoğu yerinde çizikler mimik mimik kegibler verdi.
sonra elimi bırakıp gömleğimin kolunu ufaktan sıyırdı.
kolumda ve dirseğimde de ufak tefer yaralar vardı.
çoğu çocukluktan kalma yaralardı.
hepsine uzun uzun bakıyordu.
daha fazla dayanamayıp.
-neye bakıyorsun. dedim.
-bakmıyorum, merak ediyorum dedi.
-neyini merak ediyorsun yara izi işte. dedim
-hikayesini. dedi
-anlatırım istersen. dedim
-hangisinden başlayacaksın ki bür sürü var. dedi
-zamanımız mı yok sanki. dedim imalı bir şekilde.
-haklısın. dedi ufaktan utanarak.
-ama bi şartla anlatırım. dedim
-neymiş bakalım. dedi
alnındaki küçük yara izini kapatan saçlarını elimle geriye iterek
-sen de bunun hikayesini anlatacaksın. dedim
yüzünde konuşmanın başından beri bi tebessüm olan eylül birden ciddileşerek.
-yeter bu kadar çocuklaştığımız, hadi kalkalım daha çok işimiz var. dedi
o yaranın hoş bir anısı olmadığını o gün anlamıştım ama hikayesini yıllar sonra çok farklı bir şekilde öğrenecektim...

*
o an çok fazla takılmadım.
dediği gibi yerimden kalktım.
-ee hadi o zaman. dedim
evden çıkmıştık.
eylül'ün eski benim ise yeni evime doğru gidiyorduk.
arabayı durağa koydum.
-siz takılın beyler, ben azcık yokum. dedim duraktakilere.
daha sonra meraklı bakışları arasında karşı binaya girdik.
eylül evin kapısını açtı,
içeri girdik.
evine eşyaları yerleştirirkenden başka hiç girmemiştim.
"ne ara bu kadar sevimli bir ev olmuştu burası böyle" diye geçirdim içimden.
evime iyi bakacağı şimdiden belli oluyordu.
yatağın altındaki büyük valizin içinden bir küçük çanta çıkarttı.
önce komidinin üstündeki kulaklık, parfüm, oje vs gibi özel eşyalarını çantanın yan cebine öylece tıktı.
heyecanlı olduğu aceleci hareketlerinden belli oluyordu.
masanın üzerinde duran kitaplarını da bu küçük çantaya yerleştirdi.
daha sonra fön makinesi falan derken küçük çanta doldu.
dolabın ilk kapısını açtı.
giyeceklerini büyük valize yerleştirdi.
valiz yarıya kadar dolmuştu.
ben de ufaktan yardım ediyordum.
bazılarını bana veriyor valize ben koyuyordum bazen de raftan elbiseleri alırken yere düşenleri topluyordum.
dolabın öbür kapağını açacaktı ki
-müsade eder misin ömer. dedi
-niye, ne güzel yardım ediyorum işte. dedim anlamayarak mal gibi
-ömmmeeer. diyerek üstüne bastıra bastıra adımı söylemişti,
kaş göz yaparak bi şey ima etmeye çalışıyordu.
mal ben ne demek istediğini anca bi kaç dk sonra anlayabilmiştim.
anlar anlamaz da salak gibi utanıp kızarmıştım zaten.
"kız özel çamaşırlarını da senle beraber valize yerleştirecek değil ya aptal ömer" diyerek kendi kendime kızıp çıktım odadan dışarı.
ben çıkınca kapıyı kapattı.
-burdan neleri alacaksın söyle de ben de onları toplayayım. dedim
-acelemiz yok şurayı bi halledeyim bakarız. dedi
-peki sen bilirsin. diyerek koltuğa uzandım.
ayağımı dinlendiriyordum.
aynı zamanda meraklı gözlerle de etrafı inceliyordum.
derken salondaki televizyon vitrininin cdıbına sıkıştırılmış resimlere takıldı gözüm.
hepsinde de eylül vardı.
hepsinde de gülüyordu.
resimlerden birine daha yakından bakmak için elime almıştım ki arkasına sıkıştırılmış başka bir resim düştü yere.
eğilip aldım resmi yerden.
resimde iki kişi vardı.
biri erkek biri kız 2 küçük çocuk.
gözlerinden tanıdım belki 4-5 yaşındaki hali de olsa eylül'ü.
yanındaki de muhtemelen ali'ydi.
öyle güzel, öyle masum gülüyordu ki dayanamadım,
"daha sonra veririm zaten azcık daha bakayım" diyerek resmi ödünç aldım.
cebime koydum.

*
derken eylül geldi içerden.
fermuarını zor kapattığı belli olan valizi sürükleye sürükleye odadan çıkarmaya çalışıyordu.
yardım etmek için fırladım yerimden.
valizi elinden alarak kapıya kadar getirdim.
ben valizle uğraşırken eylül çıkarttığı 3. bir çantaya salondaki eşyalarını koymaya başlamıştı bile.
bilgisayarını da aldıktan sonra en son bilgisayar çantasına vitrindeki resimleri koyacaktı.
sırtı bana dönüktü.
resimleri aldı.
baktı.
çantasına koydu.
sonra etrafa bakındı çaktırmadan.
ben ekgib resmi aradığını farkettim ve
-ne oldu, ne arıyorsun, yardım edeyim. dedim
birden panik olmuştı.
-bi şey aramıyorum canım ne arıcam bi şey unuttum mu diye sağa sola bakınıyordum. dedi
resmi aradığını bana söylememişti ve uzun zaman da söylemeyecekti.
bıyık altından gülerek
-peki bakalım unutmuş musun bi şey. dedim.
-yok çıkabiliriz. dedi
çıktık.
eylül 1 seferde küçük çantasını, ben bileğimden dolayı 2 seferde 2 valizi indirdim aşağıya.
arabanın bagajına koyduk.
direk bizim eve geldik.
valizleri indirdik ve eve girdik.
şimdi sıra bendeydi.
ama benim işim çok daha zordu.
evi boşaltmam ikmansızdı.
evde hala babamın, annemin, abimin, selim'in hatta evlenip gitmiş ablamın bile eşyaları duruyordu.
daha önce bahsettim mi bilmiyorum beyler ama evimiz 3+1 görünümlü 2+1 bi evdi.
babamların yattığı bir oda, abim ve selim'in yattığı bir oda, bir de ablamın kaldığı kilerden bozma bir yatak bir dolap bir de ablamın aynı anda zor sığabileceği oda demeye bin şahit isteyen bir odadan ibaretti.
ben mi?
ben en kral yerde evin TV olan tek yerinde salonda yatıyordum tabiki de.
bu alışkanlığım kerem abim içeri girdikten sonra bile değişmemişti. ben salonda yatmaya devam etmiştim.
çekyata öyle bi alışmışım ki yıllarca
normal yatak belimi rahatsız eder hale gelmişti.
kendi eşyalarımı bi valize koydum.
selim'in odasındaki yüklükteki eşyaları da annemlerin odasına taşıyıp dolabı boşalttım.
yorgan morgan elbise palto ne varsa annemlerin yatağının üstüne attım.
yüklüğü eylül eşyalarını koyabilecek şekilde boşaltmıştım.
annemlerin odasının kapısını kitledim, eylül'e
-burası nasıl olsa işine yaramaz. diyerek.
-tabiki canım napıcam, yeter bana bu oda. dedi.
mutlu görünüyordu lan beyler.
onu öyle gördükçe istemsizce ben de mutlu oluyordum.
yalnız henüz cesaret edemediğim ama içimi kemiren bi soru vardı.
kendime soramadığım bu soruyu o akşam emrah yüzüme vuracaktı.