*
sahile gelmiştik.
her zaman park ettiğim yere park ettim arabayı.
emrah direk bizim kayığa doğru yürüyordu.
bense hiç bir şey demeden ilerdeki tekele yürüyordum.
nereye gittiğimi anlayarak hiç sormadan değiştirdi yönünü.
peşime takıldı.
ağır ağır yürüyorduk.
yürümek iyi gelmişti.
serin serin esen rüzgar biraz daha kendime getirmişti beni.
az ilerde eylül'ün beni ilk öptüğü yerden geçerken durdum.
emrah bi süre daha yürümeye devam etti ama sonra o da durdu.
derin derin baktım.
çok değil yakın zaman önce tam burda dünyanın en mutlu insanı benken şimdi en sevdiği oyuncağını kaybeden çocuk gibi çaresizce bekliyordum.
emrah hiç bi şey demeden beni bekliyordu.
emrah gibi bir adamın bu denli sabırlı olması aslında dışardan ne derece kötü gözüktüğümün bir göstergesiydi.
ablam beni böyle görmemeli diye geçirdim o an içimden,
ve yürümeye devam ettim.
bi 15 dk kadar sonra tekele gelmiştik.
bi 70'lik rakı, biraz buz, bi şişe su. süzme yoğurt, iki de plastik kaşık aldık.
parayı vermek için elimi cebime attıysam da yetmemişti para aldıklarımıza.
emrah elimi tutarak kendi cebinden çıkarttığı parayla ödedi aldıklarımızı.
poşet emrahın elinde bizim kayığa doğru yürüyorduk bu sefer.
teknelerin oraya yaklaşmıştık.
bizim kayık aynı yerinde duruyordu.
önce ben atladım, sonra da poşeti bana verip emrah atladı kayığa.
kendi kayığımız gibi rahattık amk.
ben elimle koymuş gibi tahtanın altındaki bardakları buldum.
aslında elimle koymuş gibi değil zaten elimle koymuştum.
aldığımız suyla bardakları çalkalayıp kayığın ortasındaki masa olarak kullandığımız tahta yükseltiye koyduk.
emrah doldurdu rakıları.
hiç bi şey sormadan anlatmamı bekliyordu.
bi süre daha anlatmayacaktım.
ilk dubleyi sessiz ve hızlı bir şekilde içtik.
ikimizin de yüzü buruşmuştu,
-abi sen keyfini çıkar, bana eşlik edicem diye acele etme. dedim
-sonra rakıyı tek başına bitir di mi amk. dedi tebessüm ederek.
gözü rakıda falan değildi, böyle şeylerin hesabını yapmazdı, bilirdim.
o yüzden güldüm geçtim ben de.
ilk duble bitmiş 2. ye geçmiştik.
aynı şekilde ikinciyi de içmiştik.
süzme yoğurt da yanına ne güzel gidiyordu amk.
derken ben girdim emrah'ın "hadi amk anlat artık" diyen bakışları arasında lafa.
-ne garip di mi abi. dedim
-ne garip? dedi
-hiç tanımadığın bir insan hiç beklemediğin bir anda hayatına giriyor, seni bir anda kendine bağlıyor, sonra gibtir olup gidiyor. dedim
-belki de gitmek zorundadır be oğlum. dedi beni teselli etmeye çalışarak.
-peki ya arkasında da bi enkaz bırakmak zorunda mıydı be abi. dedim
-biz o enkazdan tekrar bina dikeriz be amk, biz bizi biliriz rahat ol. dedi
tebessüm ettim.

*
aslında doğru söylüyordu.
çocukluk yıllarımızdan itibaren omuz omuza çok şey atlatmıştık emrah la.
ama bu harbiden başkaydı amk.
o an emrah'a anlatamadığım gibi size de anlatamıyorum ama harbiden içim yanıyordu lan beyler.
sessiz kaldık bi süre. sonra emrah tekrar girdi lafa.
-belki böylesi daha iyi olur. dedi
-belki de. dedim umutsuzca.
bir kadeh daha koyduk sonra. sonra bir kadeh daha.
ben zaten meyilli olduğumdan çakır sınırını çoktan aşmıştım.
emrah bana göre daha iyiydi. hatta çok çok iyiydi.
benim dilim zor dönüyor o ise hiç içmemiş gibi düzgün ve sakin konuşuyor ben şiddetlendikçe
o beni yatıştırıyordu.
-abi gitmeseydi be, ne olurdu amk. dedim
-ya şimdi değil de sonra gitseydi, ya ona iyice bağlandıktan sonra gitseydi. dedi
sarhoş halimle bile bu teselli çok mantıklı gelmişti.
iyi hissettim bir an kendimi. ama kısa sürmüştü.
ara ara kafamı çevirip uzakta görünen o ilk gece oturduğumuz banka bakıyordum.
alkolün etkisi arttıkça kafamı çevirip oraya bakma sıklığım da artmıştı.
her baktığımda biraz daha kahroluyordum.
-daha ona kek yapacaktım. dedim
sarhoş olmasaydım bu lafı gibsen emrah'a bile söyleyemezdim.
kötü durumda olmasam emrah da bu lafıma zütüyle gülerdi ama gayet ciddiydi.
-bana yap amk, beraber yeriz. dedi, hiç gülmemişti.
-abi. diyerek sarıldım emrah'a. ama çok sıkı sarıldım lan beyler. sımsıkı sarıldım. emrah'ın canını acıtmak yürek isterdi, belki canını acıtmamıştım ama tüm gücümle sarıldım.
omzunda ağlıyordum. engel olamadım.
bi keresinde mahalleden çocuklar beni dövdüğünde şikayet etmek için eve gitmiştim, dayak yediğimi görünce bir de babam dövmüştü beni. ağlayarak emrah'ın yanına gitmiştim sonra. "ağlama karı gibi" demişti. susmuştum. beni dövenlerin yanına gittik beraber. sonra ikimiz birden dayak yedik. yediğimiz dayaktan sonra bana bakarak "gördün mü bak ben hiç ağlamadım, sen de ağlama ki canımızın yandığını bilmesinler, bi daha canımızı yakmaya gelmesinler" demişti.
o günden sonra bir çok kez gözüm dolmuş, bi kaç kez ablamın omzunda kendimi tutamamıştım ama onun dışında gerçekten hiç ağlamamıştım kız gibi.
ama şimdi ağlıyordum. kız gibi ağlıyordum. canım yanıyordu, ağlıyordum.
hiç bi şey demedi emrah.
utandığım için o halde kafamı kaldıramayacağımı biliyordu. bekledi öylece.
gözlerimin yaşı kuruyana kadar bekledim öyle.
kafamı kaldırdığımdaki ilk cümlem "iyi ki varsın abi" oldu.
-sen de amk. diye cevap verdi emrah.
gerçekten rahatlamıştım. iyi gelmişti.
bi süre yine sessiz kaldıktan sonra emrah'ın telefonu çaldı.
-efendim cemil usta. diyerek açmıştı ki
-şarzına sokayım. diyerek geri indirdi telefonu.
-ver lan şu telefonunu da bi hayrını görelim. dedi
telefonu verdim.
-ee kapalı bu. dedi
"sen arıyorsun diye kapattım" diyemedim,
-ne biliyim kapanmış. dedim telefonu geri açarak.
nokia'nın müziği çaldıktan sonra telefonun menü ekranı geldi.
tam telefonu emrah'a uzatıyordum ki bir mesaj sesi duyuldu.
heyecanla ekrana baktım.
sonu 04'le biten Eylül'ün numarasından 1 yeni mesaj yazıyordu...