“Hiç unutmam bu yıllarda Kürtçe yasaktı. Biz de yeni yeni Türkçe öğreniyorduk. Okuldaydık. Babamın kamyonu devrildiği için eve gittim. Okula döndükten sonra Mahsum bana ‘ne olmuş’ dedi. Ben de kamyonun devrildiğini söyledim. Türkçe iyi bilmediği için ‘devrildi’ kelimesini anlamadı. Ve ne anlama geldiğini sordu: Ben de Kürtçe ‘qelibiye’ dedim. Öğretmen de bizi dinliyordu. O anda bana bir tokat vurdu. Yüzüm şişti, hastaneye yatırıldım. Bunun üzerine bana çok kızdı ‘abla sen neden sustun, niçin karşı çıkmadın’ diyerek, hep tepki gösterdi. O cesurluğu, sanki altı yaşında bir çocuk değil de 20 yaşındaki bir genç gibi geliyordu. Kendi kendine yemin ediyordu, ‘ben büyüyünce bunları vuracağım, bu tokatın intikdıbını alacağım’ diyordu.”