Gerçeği vardır. Yada anısı. Yada bi yarası vardır kimi zaman sızlar kimi zaman kanar. Ama her şekilde bi süre canını yakar. içini acıtır. Sen yoksun ben nasıl olayım bi anlatsana. Keşke olsan da tekrar sarılsam keşke sarsak birbirimizi tek vücut olsak. Seni hep sevicem ben. Sen nasıl gittin aklım almıyor. Ben seni her nefesimde daha çok sevicem. Sense benim her nefesimde bi adım daha gideceksin başka bedenlere. Gitme. Bana da gelme. Kal orda. Kalbimde değilsin yalan yok. Bu kalp komple sensin be aq salağı.

Acı gerçeğin bir ötekiyse; insanın aslında odağının herhangi bir yere gereğinden fazla odaklanması ve -zamanı gelince bunun ne kadar gereksiz olduğunu fark etmesidir.

Yalnızca tarihsel anlamda değil, yaşamaktayken de evrimleşmekteyiz. Önünde sonunda bir an gelecek ve geçmiş acılara güleceğiz (şu an ne kadar acı vermekteyse de).

Yaşıyor olmak çok güzel bir eylem. Bi düşünseneniz, yaşıyoruz! insandan başka hiçbir canlı farkında değil yaşıyor olduğunun. Her an, önceki öteki anların ne kadar değersiz olduğunu fark ediyoruz. Demek ki şimdiki acılarımız da gün gelecek ve kıymete binecek. Acı çektirse de tadını çıkartmalı, günün birinde gülünecek anılar için. Çok tipik ama gerçekçi: büyüyünce geçer!