17 kasım 2003, rusya'da soğuk havalar hakim. elimde zar zor bulduğum 1 tren bileti, istikamet ise st petersburg. gerek ekonomik, gerekse pgibolojik açıdan sıkıntılı olduğum 1 dönemdi ve bu dönemde tek yaverim, eskimiş fakat hala sağlam duran parkamın iç cebinde kendisine yuva yapmış küçük 1 fareydi, fink.

akşam vakitleri, trenin kalkmasına yaklaşık 3 saat varken istasyonda 1 ayak sesi duydum. gözlerimi neredeyse tamamen perdelemiş vaziyetteki kasketimi hafifçe kaldırdığımda gördüğüm manzara içimi acıttı. yaklaşık 7 metre ötemde dengesiz ve güçsüz adımlar atan uzun boylu, şişman ve genç 1 hanımefendi vardı. yüzü soğuktan kesilmiş, ayakkabılarının topuk kısmı kopmuş, sağ elinde eldiven olmayan 1 genç...

1 yandan farem fink'in başını okşuyor, diğer yandan ise genç hanımı süzüyordum. birkaç dakikalık çabanın ardından kendisini tuvalete attığını gördüm. karnım toktu, kendime yetecek kadar alkolüm vardı. ve tren yaklaşık 3 saat sonra kalkacaktı. fink'le tesadüfi 1 göz temasının ardından aklıma 1 hınzırlık geldi.

oturduğum yerden kalktım ve kimseciklerin olmadığı tren istasyonunun tuvalet bölümüne doğru yürüdüm. kabinleri tek tek kontrol ettim. içeride sadece ben, yaverim fink ve genç hanım vardı. sakin adımlarla hareket ederken 1 yandan da fink'in başını okşuyor ve sessiz kalması için uyarmaya çalışıyordum. derken, tüm tuvalette aniden büyük 1 inleme sesi yankılandı.

zavallı fink, aniden yükselen bu sese karşı hazırlıksızdı ve gerçekten hassas kulaklara sahipti. korkudan kafasını parkamın cebine sokup saklandı. sesin geldiği yöne doğru koşar adım ilerledim. kabinlerden birinin altından kırmızı 1 sıvı fışkırıyordu. etraf resmen kan gölüydü. içimden 1 ses "hayır sergei, oraya gitme!" diyordu fakat bedenim, içimdeki sese aldırış etmiyordu.

kabine yaklaştım, derin 1 nefes aldım ve kapıyı yavaşça açtım. 5 dakika öncesinde istasyonda gördüğüm genç hanımefendi, kanlar içerisinde klozette oturuyordu. feci 1 ürperti sardı bedenimi. öyle ki yaklaşık 7 saniye gözlerimi kırpmadan aynı noktaya baktım. dışarıdan gelen tüm uyarıcılara karşı kendimi muhafaza etmiştim. etrafa çarpan ışık, gözlerime ulaşamadan ölüyordu. vücudum boş 1 çuval gibiydi.

bedenimin verdiği yaşam molasının ardından 1 bebek hıçkırıklarıyla kendime geldim. evet, karşımda bitap düşmüş genç 1 hanım, kucağında ise tüm gücüyle ağlayan 1 bebek vardı. yüreğimi baltalayan sıkıntım, o bebeğin çığlıklarıyla dağıldı.

ve o bebek sendin fink. karanlığın içinde kaybolmuş 1 tren istasyonunun derme çatma tuvaletini kırmızıya boyayarak dünyaya gelen, o istasyona can veren ve ismini uslu yaverimden alan bebek...