Rezervasyon

Rezervasyon

Reedezzzzzz 133333

Rezervasyon

O kadar bekledim ve sadece 1 part?

Güzel devam et.

Rezzerved

Foto güzelmiş

Rzrezes 73

Artık yazman gerek..

eve geldim sonunda panpalar geliyor yeni partlar sakin

Kütüphaneler Joe'yu küçüklüğünden beri büyülemişti. Yüzlerce kitabı, bilgi hazinesini karşısında görmek Joe'yu ölümsüzlük düşüncesi kadar heyecanlandırıyordu. Ölümsüz hakkında kitaplar aramaya başladı Joe. Yaşlı, yanakları minik kırmızı elmaları anımsatan kütüphane görevlisi kadın Joe'ya yardımcı oluyordu."Ölümsüzlük ha? Daha önünde uzun bir zaman var. Sanırım ihtiyacı olan benim." diyerek takma dişlerini tutup kıkırdadı. Joe uzun bir zamanı olduğunu düşünmüyordu. Herkesin yaşadığı şeyleri yaşıyordu. 40 yıl sonra bu kadının yerinde olmaması için bir sebep yoktu. Konu ölümden açılınca Joe kafasına takılan soruyu sormaya karar verdi "Kitaplar da ölür mü?" herhangi bir mimik göstergesi olmaksızın kurduğu bu cümle yaşlı kadını şaşırtmıştı. Joe'nun yıllardır bu arayışta olması bu konuyu sakince dile getirmesini sağlıyordu. Yaşlı kadın sorudan emin olmak için Joe'nun sözlerini tekrarladı. Joe yeniden herhangi bir mimik olmaksızın başını salladı.

Kadın soruyu anlamadığını varsayıyordu. "Kitaplar nasıl ölsün genç adam? Kitaplar yaşamaz, nefes almaz, aşık olmaz, yaşlanmaz... " Kadına verdiği cevap her ne kadar anlamsız gelmişse de Joe tatmin olmuştu. Aklında kalan tek cümle kitaplar yaşlanmazdı. Joe ölümsüzlüğün formülünü bulmuştu. Joe'nun gülümsemesi kadını çok şaşırtmış olacaktı ki kadın gülerken takma dişlerini tutmayı unutmuştu. Korkunç bir görüntüydü. Joe kütüphaneden ayrılıp soğuk havaya aldırmaksızın ceketi kolunun altında eve doğru koşmaya devam etti. Ölümsüzlük... Ölümsüzlük... Sayıklayıp duruyordu Joe istemsizce. Eve adımını attığında yaşlı annesi karşıladı Joe'yu. Joe artık kahkaha atıyordu. Annesi sonunda delirdiğini düşündü. "Buldum anne buldum! Ölümsüzlük!" Joe gerçekten delirmiş olmalıydı.

Yaşlı Emilie oğlunun kurduğu cümlelere anlam veremiyordu. " Ne diyorsun Joe?" diyebildi sadece. Joe hala gülüyordu. Cevap yıllardır içimdeymiş diye düşündü Joe. Annesinin onu anlamaması Joe'ya şaşırtıcı gelmemişti. Joe ceva bı yıllardır arıyordu yani öyle kolay anlaşılacak birşey değildi. Sakinleşmeye çalışıp açıklamaya karar verdi "Yıllarca herkes bana doğru cevaplar verdi anne. Amcam yanılmamıştı anne!" sesi titriyordu. "iyi insanlar ölür mü anne? Hayır! Nefes almayı bırakırlar. Yaşlanmaları durur ve çürürler. Ama ölüm? Hayır anne. Dedem nefes almayı kestiğinde öldüğünü düşünmüştüm. Onu hatırlayan insanlar hala var! Sen ve benim anılarımda, zihnimizde yaşıyorlar. Kitaplar gibi anne!"

yazıyorum ama ses eden yok. En azından birilerinin okuduğunu bileyim

Sesi artık titremiyordu Joe'nun. Hiç olmadığı kadar kendinden emindi artık. "Çok çalışanlar ölür mü sanıyorsun anne? Çok çalışanlar akıllara kazınır anne. Kitaplar gibi! Babam ölmedi anne!" odasına koşup bir kitap aldı eline ve annesine gösterdi. Kitap Jean Jacques Rousseau'nun Toplum Sözleşmesi adlı eseriydi. "Bu kitap yüzyıllardır var anne bak! Jean Jacques de ölmedi anne! Sadece nefes almıyor." Emilie'nin gözleri dolmuştu. Parmak ucuna kalkıp oğluna sıkı sıkı sarıldı. "Hayır, ölmediler." diyebildi sadece fısıltı şeklinde. Joe ölümsüzlüğü bulmuştu. Ölümsüzlük nefes almak değildi. Ölümsüzlük, insanların zihinlerinde yer etmek, dünyaya bir şey katmak, unutulmamaktı. Joe onu dünyada hatırlayan son kişi ölene kadar yaşayacaktı. Babası da öyle...

Hikayede anlatmak istediğim Joe'nun ölümsüz olup olamaması değil. Ölümün fani birşey olduğu. Önemli olan dünyada bir iz bırakmak diye düşünüyorum. Sizi hatırlayan son kişi de öldüğünde yani UNUTULDUĞUNUZDA. Dünyaya hiç gelmemiş olacaksınız. Şöyle diyeyim ya da fikirler ölmez. okuduğunuz için teşekkür ederim

Eyvallah pampa güzeldi

Rezerve

Yaraaaaaaaq