ben artık dıbına koyayım.. bu yaşıma kadar kaç defa ezildim bu yüzden zaten. Çok şey yaşadım, en yakın dostlarım 30 tl için küstüler bana, sevdiğim kızın annesi fakir dedi bana. Bunların travmasını atlatamayıp panik atak hastası oldum, ilaç kullandım. Tam herşeyi unuttum mutlu oluyorum derken aradığım kız çıktı karşıma.. Tam bu anda işte tam bu anda; tam mutlu olacağını sanıyosun ya o ne güzel ne acımasız bi duygu.. Mutluluğa adım kaldı diyosun ve bi bakıyosun ki önünde yine aynı duvar.. Önceden zor bela atlattığın o duvar yine karşında. Ve bu sefer daha ağır vuruyor; Sen kimsin ki mutlu olacaksın? diyor.. Güvenin yine gidiyor..
dıbına koyayım la böyle dünyanın. Ben istemiyorum bu hayatı artık. Benim babam kapıcı, kızın babasının 3 katlı villası anasını satıyım biz nası mutlu olalım?.. Türk filmi miyiz biz amk?
buraya niye yazdım onu da bilmiyorum maksat içimi boşaltmak heralde. okursanız linkteki parçayla okuyun.