gece yalnız başımayken çekiyorum. yavaş yavaş boğuyorlar beni, yavaş yavaş.. hayatı sarhoş mu yaşamak gerekiyor yoksa.ya da kafa dumanlıyken. bazen dayanamıyorum artık diyorum. canım yanıyor.hem de çok.ama her zaman bir sonraki sabaha uyanmayı göze alıyorum. umudum olmasa belki herşeyi daha rahat kabullenicem ve belki daha iyi olacak.ama öldüremiyorum o umudu.ne zaman tükenirim, bilmiyorum.onu bile kestiremiyorum. yaşamaya çalışıyorum işte, elimden geldiğince.