O günün akşamında gidebildim hastaneye; hoca gitmeme izin vermemişti, hocayla kavga etmiştim; babamı aramıştı, işler daha da taka sarmıştı. Kafayı yiyecek gibiydim. Açelyamın kılına zarar geldiyse diye düşünüp daha da sinirleniyordum. Hocaya küfür ediyor, ağaçlara, geziye sövüyordum.

Akşam servisin hareket etme saati geldiğinde hocaya omuz atıp servisten çıktığımı hatırlıyorum. Taksi çağırıp hızlıca hastaneye gittiğimi. Açelyanın odasını sorarken nasıl bağırdığımı. Ama hepsi tek bir yerde duruluyor. Güneşimi yatarken gördüğüm o an.

Bana gülümsüyordu; hiçbir yerinde alçı bile yoktu, birkaç sargısıyla içimi ısıtmaya devam ediyordu. Hemen koştum ve canını yakmamaya çalışarak alnından öptüm. "Bir şeyim yok" dedi. "Seni her şeyden çok seviyorum". "Sensiz kaybolurum" dedim. "Beni bir daha bırakmaya kalkma". Kocaman gülümsedi, içimi ısıttı tekrardan; tüm endişelerimi alıp zütürmüştü. En değerlimdi.

O haftasonu annesiyle babası onu hastaneden alıp memleketine zütürdüler. ilk defa bu kadar uzak kalmıştım ondan. Her saat başı arıyordum ve iyi olup olmadığını soruyordum. Çok iyiydi güneşim, o iyileştikçe ben de iyileşiyordum.

Yanımdan onu asla ayırmayacağımı düşünüyordum..