Devam ediyorum

Sigara içtiğimiz yere gelmiştik, yanımda hayatıma sonunda anlam katabileceğini düşündüğüm bir kız vardı. Uzun zamandan beri hissetmediğim bir şeyleri hissediyordum; huzur, mutluluk. Sadece dakikalar önce tanıştığım bu kıza her şeyimi verecek kadar güvenebileceğimi düşünüyordum. Çünkü o kocaman gözler, o kızaran yanaklar asla bana yalan söyleyemezdi.

Bir banka hep birlikte oturduk. Açelya hemen yanıma oturmuş, diğer yanımda da okan vardı. Arkadaşlarının açelyayı sevdiğini fark ediyordum, bize bakışlarından da bir şeyler seziyordum. Anlam verememiştim bunlara. Sonradan öğrenecektim açelyanın beni gördükten sonra tüm arkadaşlarına beni sordurttuğunu. Bir sigara yakıp bir tane de açelyaya verdim. Yağan karın etkisiyle kızaran elleriyle çakmağı yakamıyordu, ellerinin acıdığı belliydi. Yüzüne doğru yaklaştım ve sigarasını yaktım. O an bana bakışları, ölürken son anım o bakışlar olsun isterdim; hafif parlayan kocaman gözler ve soğuğun etkisiyle kıpkırmızı olmuş kocaman yanakları bende ona sarılma isteği uyandırıyordu.

Biraz daha konuştuktan sonra kar yağmaya başlayınca ayaklandık. Açelya yanıma geçti ve durdu. Okan arkasını dönüp "Kardeşim bizim bir işimiz var ya açelyayla dönersiniz siz artık" diyip sırıttı. O an daha fazla istediğim bir şey yoktu zaten. "Eminim vardır kardeşim, döneriz biz merak etme" diyip ben de sırıttım. Açelya artık kızarmaktan domatese dönmüştü, dünyanın en güzel domatesi.

Okanlar okula giden uzun yola döndükten sonra biz de normal yoldan yürümeye başladık. Açelya utangaç bir kızdı ama ilgilendiği bir konu olunca hemen atlıyor, hızlı hızlı bir şeyler söylüyor ve tekrar utanıyordu. Bu hareketleri normalde çok saçma bulurdum ama açelyaya her şey yakışıyordu.

Biraz daha yürüdükten sonra açelyanın ellerini montuna soktuğunu fark ettim. Üşümüştü. Bir anda içimden bir şeyler geçtiğini hissettim, sinirlenmiştim. Açelyayı üşüten soğuğa sinirlenmiştim. Hemen eldivenlerimi çıkarttım ve açelyaya ellerini vermesini söyledim. Kıpkırmızı oldu ve ellerini uzattı. Avucumun içine aldığım yumuşacık ellerine yavaş yavaş üflemeye başladım. Kıpkırmızı küçücük elleri avucumun içinde titriyordu, o kadar seneden sonra o titremeyi tekrar hissetmek için bütün yıllarımı geri verirdim.

Eldivenleri eline geçirdikten sonra açelyanın durduğunu fark ettim. Kısa bir kızdı, bana yaslandı, kafası göğsüme değiyordu. Ondan gözlerimi ayırabildiğimde karşımızda birisinin olduğunu ve ona kocaman gözlerini şaşkınlıkla büyütüp baktığını fark ettim..

Karşımızda tarık duruyordu, anlam verememiştim ama bakışlarındaki soğukluktan ve sinirden bir şeyler seziyordum. Bir şey demedim, konuşmaya gelmediği belliydi ama bir şeyler yapacak cesareti de kendisinde bulamıyordu. Gözünün içine baktığım 5 saniyeden sonra hızlıca yokuştan aşağı indi. Açelya iyice yaslanmıştı, bir şeyler olduğu belliydi ama bu kızı üzen birisi varsa ben de onu üzmeliydim. Aşağı doğru bir adım atacak oldum, açelya yüzünü döndü ve iyice yaslandı, "boşver" dedi ve elimden tuttu. Nasıl karşı koyabilirdim ki o ellere?

Yurda kadar yürüdükten sonra ağacın altına geldik. Montum ve eldivenlerim açelyanın üzerindeydi. Soğuğu hissetmediğim anlardan birisiydi. Açelya elimi bıraktı ve "teşekkür ederim" dedi. Kollarıya omzuma asıldı ve ayak ucuna çıkarak yanağıma bir öpücük kondurdu.

Başım dönüyor, dünya dönüyor ama açelya her şeyin tam ortasında sabit gibiydi. Bana neler olduğunu bilmiyordum, bir fikrim de yoktu; tek bildiğim şey bu kızı hep yanımda tutmak benim tek amacım olmalıydı. Evet bir amacım olacaksa bu açelya olmalıydı. Montu ve eldiveni çıkarmamasını söyledim ve içeri girmesini izledim. Heyecanlı heyecanlı el salladı ve içeriye girdi. Çok mutluydum, hiç olmadığım kadar mutluydum. Hızlıca yurda geçtim ve odanın ortasında kahkaha atmaya başladım. Kahkaha atarken odaya okan girdi. "Oh keyifler yerinde" diyip yanıma oturdu. Okanın omzuna kolumu atıp "Hiç olmadığı kadar" dedim ve birlikte gülmeye başladık.

Biraz havadan sudan muhabbet ettikten sonra okan "Tarık da aşağıya iniyordu bir sıkıntı oldu mu kardeşim" dedi. "Azıcık zütü yiyorsa gelsin sıkıntı yapsın ben buradayım" dedim. Sırf açelyanın yüzü biraz düşmesin diye o çocuğa bir şey yapamazdım. Ama kendisi gelip çatarsa hem mazeretim olur hem de sinirimi atardım. Okana "tarığın derdi ne" diye sordum. Okan tarıkla açelyanın eskiden çok yakın olduklarını, tarığın bu senenin başında açelyaya onu sevdiğini söylediğini ama açelyanın onu reddettiğini söyledi. "Açelyayı rahatsız ediyor mu" dedim. "Yok kardeşim eskiden çok yakın arkadaşıydı, şimdi tek kelime bile etmiyorlar ama tarık hala bırakamadı" dedi. Kimsenin duygularına karışamazdım bir hareket olmadıktan sonra ama tarıktan bir anda nefret etmiştim. Umarım ters bir şey yapar diyordum kendi kendime.

Ben bunları düşünürken hızlıca kapı açıldı..

Günler günleri kovalıyordu, klagib bir günüm; açelyayla geçirdiğim saatler, babamın küfürleri, basketbol antrenmanlarıyla geçiyordu.

Çok mutluydum, açelya bana çok iyi geliyordu; annemle tanıştırmıştım onu telefonda, annem benim halime şaşırmıştı; beni gülerken görmek en çok istediği şeydi herhalde annemin, bundan olsa gerek açelyaya hemen kızı gibi ısınmıştı. Tanıştırdıktan sonra bile açelya annemi ara ara arıyor ve saatlerce muhabbet ediyorlardı. Bir kere benim hakkımda konuşurken yakalamıştım onları, her şey çok güzeldi.

Yaşama amacım olmuştu açelya, o gülünce ben de gülüyordum; o üzülünce ben de üzülüyordum.

Bir salı günü haberimiz oldu haftasonu yapılacak olan geziden. Bigiblet sürülecek ardından da yemek yenilecekti. Açelyanın biraz dolaşmaya ihtiyacı vardı, benim de daha çok açelyaya. ikimizin gezi parasını verdikten sonra haftasonuna kadar güneşim çok heyecanlıydı. Böyle küçük ve ince şeylere çok mutlu oluyor ardından da bundan utanarak kızarıyordu. Her hareketinde beni biraz daha aşık ediyordu.

Haftasonu geldiğinde açelya ile servise binip bigiblet sürülen yeşillik kampüse geldik. Açelya da ben de bigiblete binmek istemediğimizden çamlığın içinde yürümeye başladık. Güneşim çok mutluydu, ben de onunla mutluydum.

O an ne olduğunu sakin kafayla bile tam olarak hatırlayamıyorum fakat açelyamın düştüğünü hatırlıyorum, hızlı bir düşüş ve tok bir ses. Güneşim yerde, ağlıyor ve bağırıyor. Gözümün döndüğünü hatırlıyorum; kucağıma aldığımda acıyla kolumu çizdiğini, üzerine örttüğüm ceketimi yırttığını hatırlıyorum. Emin olun aşık olduğunuz insanı o halde görmekten daha kötü bir şey olamaz. Yaklaşık bir kilometre kadar çamlık yolda kucağımda tek varlığımı taşıdım, acısını tam kalbimde hissettim; ölüp ölüp dirildim. Büfelere vardığımızda ambulans çağırdılar ve ben sinirimden deli gibi ağlıyordum. Açelya daha sakindi ama gözünden süzülen yaşları görebiliyordum. Ambulansa küfürler savuruyor, çevremdekileri itiyordum. Bir yandan arkadaşlar beni sakinleştirmeye çalışıyor, bir yandan da kızlar açelyayla ilgileniyordu. Ambulans geldiğinde görevlinin yakasını tuttuğumu hatırlıyorum: "Ona bir şey olsun, hepinizi öldürürüm". Adamların beni yatıştırmak için "bir şeyi yok kardeşim, merak etme" dediklerini hatırlıyorum.

Hepsinden çok açelyamın gözünden süzülen son damla gözyaşını hatırlıyorum..

Yemeğimizi yedikten sonra televizyonun karşısına geçtik. O bana güveniyordu, ben ona güveniyordum. Beraber olduk, o haftasonu defalarca beraber olduk. Ben yıllar sonra bile asla o haftasonu yaşadıklarımı tekrar yaşayamadım. O kadar duygu yüklüydüm ki; her hareketinde, teninin tenime her değişinde, dudaklarının dudaklarıma her dokunuşunda kendimden geçtim, içmeden sarhoş oldum; ama hepsinden önemlisi, açelya artık tam anlamıyla benimdi, benim vücudum benden çok ona aitti.

Her akşam birlikte uyuduğumuz o haftasonunun pazar günüydü. Sabah öperek uyandırdığım güneşimle beraber yaptığımız kahvaltıdan sonra birlikte sigara içip açelyamı okula bıraktım, yurt listesine imza atmazsa ailesinin haberi olacağından endişelenince mecbur kalmıştım. Evi toplamak için geri döndüm. Planım kafedeki arkadaşımı görüp yurda geri dönmekti. Çünkü güneşim olmadan gerçek anlamda üşüyordum.

Evi toplayıp kafeye geçtim. Arkadaşa yardım ederken telefonum çaldı, arayan okandı; açtım telefonu, "buyur kardeşim" dedim. "Savasarak sevisen, bir sıkıntı var" dedi. "Açelyaya bir şey mi oldu" dedim yumruklarımı sıkarak. "Yok kardeşim yok" dedi, "tarık okula gelmiş, kız yurdunun önünde açelyanın adını bağırmış, sarhoşmuş". Anlamam birkaç saniyemi aldı. Arkadaşıma bağırdım, gözüm hiçbir şeyi görmüyordu; telefonu yere vurup arkadaşın arabasına bindim ve okula sürmesini söyledim. Arkadaş soru bile sormadan hızlıca okula sürdü. Deli gibi tarığı arıyordum. Arkadaşın tutmalarını umursamadan ittirdim ve okulun içine koşmaya başladım. Müdür yardımcısının odasının önüne geldiğimde tarığı gördüm. Küfürler savurarak üzerine atladım, sandalyeden yuvarlandık. Kollarını dizlerimin altına aldım ve yüzünü yumruklamaya başladım; tak, tak, tak... Her vuruşumla koridor yankılanıyordu. Müdür yardımcısının kapısı hızlıca açıldı ve müdür yardımcısı beni çekmeye çalıştı. Bir elimle onu ittirdikten sonra vurmaya devam ettim; tak, tak, tak... Tarığın suratından kanlar akıyordu ve yumruğum sızlıyordu ama umrumda değildi, açelyam benim tek varlığımdı. O sırada meleğimin sesini duydum:

"Lütfen dur"

Hemen durdum; açelyam, güneşim bana lütfen demişti; kendini öldür dese yine öldürürdüm, o her şeyden önemliydi. Hareketsiz yatan tarığın üzerinden kalktım ve annesi babası olduğunu sandığım iki kişi tarığın başına üşüştü. Açelyaya doğru bir adım atacakken müdür yardımcısının beni hızlıca çektiğini hissettim. Odasına fırlattıktan sonra "seninle konuşacağız" dedi.

Ne kadar sinirli olsam da kötü şeyler olacağının farkındaydım..