O günün sabahı uyandığımızda annem çoktan hazırlıkları yapmış bir bavul dolusu eşyayı dizmişti. Klagib şeyler, yeşil don yeşil atlet diş fırçaları tırnak makasları içlikler... Aksam üstü arkadaşlarım konvoy yapmak istediler ancak müsade etmedim. Sessiz olsun istiyordum gidişim. Otobüs terminaline çok samimi olduğum arkadaşlarım ve ailem olmak üzere 3 araba gittik. Bizimkiler mutlu gibi görünse de herkesin gözleri pusluydu. otobüs terminali mahşer yeri gibiydi. Celp dönemi olduğundan birçok asker kafası kazınmış halde otobüslere binmişti. Vedanın ardından otobüs yola cıkacakken insanlar otobüsün yolunu kesip istiklal marşı söyledier. ilk o anda damarlarımdaki kanın hızlandığını ve tüylerimin diken diken olduğunu hissettim. Hani deriz ya erkek olmaz, kız kaldırmak vs. Hiçbiri bana bu hazzı yaşatmamıştı. Olacaklardan habersiz otobüs camından son kez iSTANBUL'a ve aileme baktım. Kafamı cama dayamamla uyumuşum.