Doğulu arkadaşlarım yanıma geldiler içtimadan sonra. Oğlum üzme kendini valla paris gibi yere gidiyorsun. Keşke biz düşseydik falan dediler. içime biraz su serptiler ne yalan söyleyeyim. içtimadan sonra tekrar telefona gittim, bizimkileri aradım babam çoktan araştırmış bile, tanıdıkları aramışlar hatta. Telefonu annem açtı ve anlattı, üzüldüğünü belli etmemeye çalıştığı o kadar belliydi ki boğuk sesinden. Oğlum banan araştırdı bile güzel yermiş bak orda tanıdık da varmış kardeşinin arkadaşlarından olay falan da yokmuş dediler. Siz beni düşünmeyin nizamiyeden girince her askeriye aynı diyebildim. Garip bir his ile artık korkmuyordum. aslında korkmak ile korkmamak arasında bir boşluktaydım. Uzak bir akrabamız kurmay yüzbaşı. Eğer dağıtımdan önce söyleseydiniz şuan bulunduğu birlikte kalabilirdi, ya da yanıma aldırabilirdim demiş. Şimdi de talep edebilirim isterseniz demiş. Bizimkiler hemen tamam demişler ama ben kesinlikle reddettim. Trakyalı dediğim arkadaşım da ağrı doğubeyazıta düşmüştü. O da karartmıştı enseyi. Kendimi onun yerine koydum. O çocuk ilk günlerde muayeneye girmiş ve 101 kilo olduğu için çürük ister misin diye sormuşlar. Hayır ben askerlik yapacağım demiş. Zoruma gitti kendimi öyle torpilli düşünmek. Saliseler içinde aldım o kararı ve bizimkilere kesinlikle öyle birşey istemediğimi söyledim. Tamam dediler.