Dağıtım günü sivillerimizi giydik, kağıtlarımız dağıtıldı. Kapıda son kez bir baktım. 70.Mknz.P.Tug.Loj.Des.K.lığı yazıyordu. Dönüş yok deyip güldüm kendi kendime. Sanki Terhis olmuş havası vardı hepimizde. Birbirimizden numaralarımızı almalar vedalaşmalar falan. Evdekilerin haberi yok, eve gdiiyorum. Sevinçliyim de tabi. Bindim otobüse. istanbula gelmek bilmedi o otobüs bir türlü. Otogarda indim, servis aracına bindim. Akşam üstüydü. Hafif serin. Elimde iki bavul, gavur ölüsü gibi ağır ikisi de. Bir hışımla evin yolunu tuttum. Apatmandan içeri girdim. Her apartmanın kendine has bir kokusu olur bilirsiniz. O kokuyu alınca çok mutlu oldum. Kapıya kadar çıktım. Ben kapıyı bir değişik çalarım beyler. Böyle kapı zilini durmadan çalarken kapıya da ritimli şekilde vururum. Öyle çaldım kapıyı. içerden kardeşimin sesi geldi." yine halam aynı şeyi yapıyor bak" dedi sinirli bir sesle. Meğer geçen hafta halam kapıyı benim gibi çalmış bizimkile topyekün kapıya saldırmış, sonrası hayal kırıklığı tabi. Kapıyı babam açtı. Hiç unutmuyorum elinde çaytabağı ve boş çaybardağı vardı. Çay koymaya kalkmış kendime. Babam dondu kaldı. Annem ve kardeşim arkadan geldi. Kardeşim beni görünce Abimmm diye bağırarak ağlamaya başladı. Babam ve annem şoktalar. Sevinmediyseniz geri gideyim dedim:) Boynuma sarıldılar hepsi birden. Nasıl oldu bu iş vs dediler. yaklaşık 10 dakika babam evde elinde boş çaybardağıyla döndü durdu şaşkınlıktan * Çay koyayım mı baba dememle hatırladı elinde bardak olduğunu *