gözlerimin yaşardığını hissetmiştim,

yüzüm resmen alev alev yanıyordu.. suratımın ortasına osmanlı tokadı yesem, belki anca o kadar yanardı canım..

tamam.. alışıyorsunuz beyler, kabulleniyorsunuz bir yerde.. ama olmaz ki? böyle gözüne sokarcasına, zorunda mıyım ben onların aşk cıvıltılarını görmeye? zorunda mıydı kaderim, kalbinden deşilmiş bedenimi, achilles in hector a yaptığı gibi yerlerde sürüklemeye?

derin nefes ala ala, zorlukla kendimi toparladım..bir kaç metre önümde ki ebrunun dalgalı kahverengi saçları nihayet artık bulanık görünmemeye başlamıştı ki, sınıfa başka insanlar da geldiler ve beni o ölümcül üçkenin yalnız bir köşesi olmaktan kurtardılar..

onları o şekilde görüşüm,

ebrunun bana attığı o küçümser bakış..

sakinleşip kafamı toparladığımda bir karar aldım.. dersmiş, sınavmış, notlara göz gezdirmeymiş filan yalan olmuştu zaten..

evet,

bir karar,

özgüvenimi geri kazandıracak,

beni düştüğüm yerden kaldıracak,

dostu düşmana, reddedene, reddedilene, kendimi gösterecek,

berin düştüğüm bataklıktan belki bir süreliğine de olsa kurtaracak bir karar,

ne yapıp edip mine yi tavlamalıydım..

anlaşıldı.. başka türlü çıkmayacaktı bu aşkın acısı..

belki de, kendi üzüntülerimi başkalarını üzerek silmem gerekiyordu üzerinden..

kendiminkinin acısını unutmak için başka ruhlar acıtmak,

başka kalpler kırmak..

başka gözleri ağlatmak..

ya da kim bilir.. belki de bu şekilde bulacaktım aradığım ebedi mutluluğu?

kimseyi üzmek zorunda filan da kalmayacaktım..

herkes kendi mutlu olduğu insana kavuşmuş olurdu belki de..

ama denemeden bilemezdim..

ve diyorum ya..

ne pahasına olursa olsun mine yi düşürmek zorundaydım kollarımın arasına..

rahattım, çünkü sanki daha fazla kaybedeceğim bir şey yokmuş gibi geldi.

ve yine o an, aklımın köşesindeki "ya o da olmazsa?" sorusunun cevabına karşılık gelecek şekilde, "intihar eden insanları artık anlayabiliyorum.." diye mırıldanmıştım.

gözlerimi tekrar sınıfa çevirdiğimde nilayın kapı önünde birileyle lak lak ettiğini gördüm,

evet.. hedefe giden kutsal yoldaki sadık destekçim olacaktı.. bunu yapmaya istekli gibi görünüyordu..ama peki ya hazır mıydı?

sonrasında, her iki taraf adına da yaşanabilecek acılardan sorumluluk almayı göze alabilecek miydi?

yoksa o gece, biraz da beni kızdırmak için bilerek mi o "çöpçatan kız" ayaklarına mı yatmıştı?

hepsini bir bir görecektim bakalım..bu savaş daha bitmemişti, kazanılması gereken bir gurur, onarılması gereken bir ruh vardı hala,

.
.

benim ruhum.. benim gururum..