Bazen elindeki o şekerin yere düşmesi yakar canını, bazen bazen de gönlünü verdiğin kadının çekip gitmesi. Toz pembe değil hayat insanlar canını her an yakabilir bugün tanıştığın o çok iyi insan, yarın hayatını karartabilir. Annen ölür mesela, baban ölür anlam veremezsin bu saçmalığa. Dostların en zayıf noktandan vurur parçalar düşünürsün acaba neden? Bir kadın seversin uğruna herşeyi yapabilecek kadar seversin saçının teli kırılsa için yanar öyle seversin o da seni seviyor zannedersin. Her hayalini onunla kurarsın yaşantının her evresinde olacakmış gibi sanki sonsuzmuş gibi seversin o seni terk eder o senin canını yakar. Karşılığında cümle kurmaya değmeyecek laflar eder sen sevdiğinden paragraflar dökersin lügat parçalarsın karşısında. Ama çekip gider. Öylece bakarsın arkasından elinden hiç birşey gelmez. Unutamazsın unutmaya bile kıyamazsın kalbindeki o ayak izlerini aklındaki o güzel sözleri anıları seversin. Sesini özlersin içip içip ararsın açmayacağını yada açsa da ters ters konuşacağını bile bile ararsın. Sevgini haykırırsın çığlık çığlığa suratına kapanır telefon. Hayat işte böyle acımasızdır çocuk.