Önceden çok sosyal biriydim arkadaşlarımı severdim ve ben de sevildiğimi hissederdim, başka bir şehire taşınmam ile herkesle ilişkimi kestim, tekrar yaşadığım şehre dönüp bu Arkaaşlıklarımı sürdürmeyi başardım ve hiçbir şey eskisi gibi olmadı, yalnızlık çok hoşuma gitmeye başladı zamanla, hayatımın anldıbını iki insanda buldum, aşık olduğum kişi ile en yakın dostum. Onlar bana yeter dedim ve gerçekten de öyle oldu, bu gün insan topluluğu içine çıkmam gereken önemli bir gündü fakat tek bir arkadaşım bile yoktu yanımda (o iki kişi hariç) sonra biri beni çekti kenara koronadan dolayı mı bu kadar az kişi çağırdın dedi evet dedim halbuki o iki kişiden başka (annem kardeşlerim hariç) kimsem yok ve bana yalnızlık ilk defa bu kadar koydu