https://www.youtube.com/watch?v=Kekii_x6xaw

tuborg kırmızı için

pekte bişey kaybetmezsin, gibtiret

Okurken dinlenecekler: https://www.youtube.com/watch?v=ul-67IsJbF8
https://www.youtube.com/watch?v=VagES3pxttQ

Buyrun;O klagib günlerden biriydi.Sabahtan sevdiğimle buluşmuş,öğlesinde en yakın arkadaşımı da yanıma alıp beraber kafeye oturup muhabbet etmiştik.Her şey güzeldi,sevdiğim kız,en yakın arkadaşım,ve ben.Ben ne iyilikler yapmıştım da böyle bir yaşam sahip olmuştum acaba ?
Eve giderken yolda telefonumdan haber sayfalarına bakarken yeni haberin gelmesiyle şok olmuştum.Haberde ülkemin savaş çağrıları yankılanıyordu.Başka bir devletle çıkan anlaşmazlık sonucu ülkem 5,diğer devlet ise 22 askerini kaybetmişti.Şok olmuştum,her şey nasıl bu kadar hızlı gelişebildi ki ?.Hem de daha amacıma ulaşamadan,şerefli bir subay olup ülkeme o şekilde hizmet veremeden.Birkaç dakika sonra annem aradı,hemen eve gelmemi ve evdekilere sahip çıkmamı söyledi.
Otobüsten indiğimde yaşadığım semtten dolayı mı yoksa yaşadığım şehirden dolayı mı bilmiyorum ancak her yer sessizdi,ölüm sessizliği sanki tüm şehre çökmüş,insanlar,kediler bile suskundu.
Birkaç saat sonra annemi arayıp neler olduğunu sorduğumda telefondan gelen sesler kulağımı tırmalar derecedeydi.Atılan her mermi sanki bana atılmış gibiydi.Oğlum sakın evden çıkma,buradalar.Evet,annemden son kalan ses buydu.Tekrar haberlere baktığımda ülkem seferberlik ilan etmiş,7 den 70 e herkesi askere çağırıyordu.Evdekilere,sakin olmalarını ve evden çıkmamalarını söyledim.Evde kalan son silahı ve mermileri alıp çıktım.
Ülkemin çağırdığı askerler olarak görevimiz,yaşadığım şehri savunmaktı,bunu kanımızın son damlasına kadar yapacağımız emredildi.Bizde bu emirlere uyacağımız söyledik.
Bu sırada sevdiğimde evde oturmuş,telaşlıydı.Arada beni arayıp nerede olduğumu,nasıl olduğumu soruyordu.Annemlerden bahsetmemiştim.Yine aradığı sırada bir gürültü koptu,sanırım geldiler.intikam vaktiydi,o an düşündüğüm tek şey benden bir gittiyse onlardan bin gitmesi gerektiğiydi.Kafamdaki adalet mahkemesini bu şekilde kurmuş,kendimi davacı onları da suçlu bulmuştum.Sipere girdim,ateş etmeye başladım.
Çılgınlar gibi ateş edip bağırıyordum,gözümden yaşlar geliyordu.Mermim bitmişti.Ayağa kalktım,siperden çıktım,bıçağımı çektim ve bir sağa bir sola zigzag çizerek düşmana doğru koşturmaya başladım.Karşıya vardığımda düşmandan kalan yoktu.Bu kadar eğitimsiz insana nasıl yenildiler anlamadım.Acemi şansı.
25 gün geçti.Birliğimden sadece ben kaldım,artık sevdiğimin yaşadığı mahalle onların karakolu olarak kullanılıyordu,bende sevdiğimi oradan alıp kendi evime geçmesini söylemiştim.işte geliyorlar,beni almaya,yaşadığım tüm anıları silmeye.
Son duyduğum şey annemin telefonunda duyduğum sesle aynıydı.Tek bir atış sesi.Belki de annemle aynı silahtan ölmüştük.Peki her şey böyle mi bitecekti ?Sanırım bana yazılan kader buydu,aldığım nefes buraya kadardı.Hayatta istediğim şeyler olmamıştı,sadece ölüm şeklim istediğim gibiydi.Beni vuran silahın sahibi belli ki biraz acı çekmemi istemiş,öldürücü noktadan vurmamıştı.Ancak gariptir ki ben hiç acı çekmiyordum.Yere yığıldığım yerden kalktım,yavaş adımlarla anlamsızca yürüyordum.Annem,babam,arkadaşım sevdiğim,kardeşim.Hepsi beni çağırıyorlardı,hepsinin üstünde güzel kıyafetler,sevdiğimde ise gelinlik vardı.Elinde çiçeğiyle oda beni çağırıyordu.Sadece onlara doğru yürüyordum,bu sırada düşman askerleri etrafımı sarmış,kendi dillerinde bana bağırarak adım atmamamı,yere yatmamı istiyorlardı.Aniden sevgilimin önüne bir asker geçti,elimle ittirmeye çalıştım,ancak bir kere daha vuruldum.Artık kalkmaya halim yoktu.Yüzüstü yattığım yerden hücum yeleğimdeki el bombasının pimini çektim.Ortalıkta bir ölüm sessizliği vardı,tüm askerler kalkıp kalkmayacağımı merak eder gözlerle elleri tetikte bana bakıyorlardı.Elimle ittirmeye çalıştığım asker silahının namlusuyla beni çevirdi.Döndüğümde elimdeki pimi bıraktım.Panikle bana ateş etmeye çalışanları,kaçanları gördüm,sonra kulağım acı bir şekilde çınladı.

Subay olup ülkeme katkı sağlamak istiyorum,ki olursam sonum ya hapis ya mezar olacak.Siz yıllar sonra bu entryleri okurken benimkine denk gelirseniz belki de ölü birinin entrylerini okuyorsunuzdur, korkmayın.Size yukarıdan bakıp gülümserim merak etmeyin, eğer öteki dünya anlatılan gibiyse bi fatihanızı da alırım. Sonumun bu şekilde bitmesini istiyorum.Şu zamana kadar hayata katkısı olmayan ben, uzman çavuş(sözleşmeli, eğer subay olamazsam),polis veyahutta subay olmak istiyorum. Belki arkamda yaşlı gözler kalacak, belki sevdiğimle gerçekleştiremediğim hayallerim olacak, belkide tüm bu hayallerim yaşanmayacak ve sıradan bir hayat yaşayıp sıradan bir şekilde öleceğim. Hayat ne kadar belirsiz değil mi ?

burda olsa hapiste dıbına koyarlar, amerikada olsa direk yarra yer. Peki her ne kadar gelişmiş bir toplum kafasıyla düşünsek bile senin çocuğunu öldüren birine senin güvenliğini ve yaşam olanaklarını düzenleyen hükümet sadece pgibolojik tedavi desteği verirse sen rahat durur musun kardeşim ? Anasını gibersin net.

salata yaparken lazım olur ver havucu ağzına dıbınakoyim bu nası soru

-ajan ı nası unuttunuz dıbınakoyim

Git yine naber de,konuyu adanadan aç nasıldı oralar yazın çok sıcak oluyor güneşe sıkıyolar falan de gülüşün. Eğer bu kısma kadar sana samimi davranırsa konuyu derslerden falan biyerlerden aç ordan yürü numara falan halledersin ama sana ters davranıyorsa konuşmayı kes ve ayrıl ordan, yoksa zütüne 9luk aşiret mermisi yiyebilirsin

islamiyet öncesi dönemde konar göçer yaşayan herhangi bir Türk kabilesi olabilir-moğolların ana gibtiği dönemde moğol olabilir-1922 yılında enver paşanın yanında olmak isterdim-ww1 ve kurtuluş savaşıda olabilir

Hızla yaklaşıyordu, sadece bakabildim o ışığa. Sonra bir fren sesi duydum. Kulaklarım patlayacak gibi çınlıyordu. Gözlerimi açtığımda yerdeydim, uzaktan gelen siren sesi, sürücünün benim başımda beklemesi, bana çarpan arabanın içindeki küçük çocuğun ağlaması. Ayağa kalktım, “Abi bişeyim yok iyiyim sende bişey var mı ?”dedim.Ama adam tepki vermiyordu, hala başımda bekliyordu.2 dakika sonra kaza yaptığım yoldaki apartmanlarda, camlarda insanlar gördüm. Yoldan geçen birkaç araba durup bigibletimin olduğu yere bakıyorlardı.Bu sırada sirenlerin sesi arttı, uzaktan motorlu polislerin ve ambulansın geldiği görülüyordu. Geldiler,apar topar sedyeyi çıkartıp bigibletin olduğu yere gittiler, “Burdayım dıbına koyim nereye gidiyosunuz” demeye kalmadan sedyeye birini aldılar, kalabalık açılınca ben olduğumu anladım.Tam sedyeyi ambulansa koyarlarken Ümit’in motorunu gördüm, bağırdım,üstüne koştum ama duymadı. Sonra ambulansın kapısının kapandığını ve ambulansın hızla gittiğini gördüm. Ambulans her metrede içimden bişey alıyor gibiydi. iyice gözükmez oldu, gözlerim karardı, hiçbiryerimi hissetmiyordum.

Okuyan varsa şuku falan atsın okunduğunu bileyim ona göre yazayım

Hesabı ödeyip çıktık hemen arkadaşlarla, pekekentler hem kafama girdi hemde yalnız bırakmayız diyorlar. Yine bigiblete binip yapıştırdım starbucksa.Bu arada bizim pekekentleri tanıtayım size.Ümit var işte kafama giren arkadaşım. Kendisinin motorlu taşıtlarla arası iyi olduğundan motoru var. Diğer arkadaşımda Kayra.O da Ümit ne derse destekleyen biri, kısaca Ümit’in artçısı denebilir.
Ümitler motorla beni geçip starbucksa daha önce varmayı istediler. Bense ayaklarım ne kadar iyiyse o kadar hızlı gidiyordum.Ne konuşacağımı düşünüp saçma sapan kısa yollardan gitmeye çalışırken sağda yol boyunca ilerleyen ağaçların altında Gizem’i gördüm sandım. Aklım bana oyun oynuyordu muhtemelen.Ama ben o ağacı geçmeme rağmen hala o ağaca bakıyordum. Derken solumda gittikçe bana yaklaşan bir ışık gördüm.

Üşengeçliğim yüzünden cebimdeki 20 lirayı dolar 5 ken dolar yapayım dedim, hala yapmadım

Böyle düşünürken çarşıya varmıştım. Buluştuk bizimkilerle, oturup konuşurken konu ondan açıldı. Naptın dediler o meseleyi. Benim için bir mesele değil ulusal problemdi,ama konuşmuyoruz diye geçiştirdim muhabbeti. Sonra arasana dediler, yine aklıma girdi pekekentler, aradım.Uzun uzun çaldı o telefon,en sonunda kapanmak üzereyken açtı.Ne diyeceğimi bilemedim,o ise sanki 40 yıllık düşmanıymışım gibi “Ne var ?” dedi. Buluşmak istiyorum dedim, nereye istersen gelirim oraya. Dışarıdayım ben de dedi. Starbucks’a gel. Sonra kapattı.

Bölüm 1:
Her zamanki gibi arkadaşlarımla buluşmak için evden çıktım, evim çarıya biraz uzak olduğundan ve de dolmuş parası vermemek için bigiblet ile gidiyordum çarşıya. Aslında hep motor istemiştim ama bigibletle bile kaza yaptığım için motor fikrinden ailemi çok uzaklaştırmıştım. Ha bu arada,ben Kemal. Bildiğiniz düz Kemal işte, sıradan normal bir insanım sizler gibi. Orta düzeyle zar zor geçinen bir ailem var. Liseyi bitirmeme rağmen hala evdeki kurallara uymak zorunda kalıyorum maalesef. Evdeki kurallar derken,en fazla 12’ye kadar dışarıda durabilirim. Sonrası çalan telefonlar, duyulan azarlar vs vs.
Hayat ile alakalı hikayeler kurup pedal çevirirken birden aklıma o geldi. Gizem.Yine bir aile kavgasından sonra babamın telefonu alması sonucu 2 gün konuşamamıştık. Sonra barışıp telefonu elime alınca “Nerdesin sen ?” diyip ardından saymaya başlamıştı bana. Benimde kafam atıp ayrılma kararını vermiştim. Kafamı gibeyim, şimdi köpekler gibi peşinden koştuğum kızdır kendileri.Son bir kere daha buluşup normal insanlar gibi konuşmak istiyordum sadece. Belki de çok sıkboğaz ediyordum bilemiyorum.

Planım şöyle;
Polis veya asker olmak istiyorum çünkü doğunun coğrafyasını öğrenip stratejik pozisyonları bilmek istiyorum çünkü ileride bir birlik kurma hayalim var.Bu birliği şöyle düşünün;terörle mücadele, istihbarat,uyuşturucuyla mücadele gibi çeşitli konularda devlete yardım edecek, birliktekileri eğitecek birileri lazım ya da eğitimli insanlar gerekli.
Şimdi size sorum şu;
Bu birliğe nasıl silah ve maddi yardım yapılabilir ?
Örgütlenme işi nasıl olur ?
En büyük sıkıntı şuanda para,bu para nasıl ve nerden bulunur ?
Buyrun konuşalım.

Bu birliğe örnek verecek olursak "Rüzgar Birliği" ismini verebilirim onlarıda araştıarak bulabilirisiniz. Yani açıkça amacım yeni ve sivil bir jitem tarzı bir birlik kurmak. Düşününki istanbul'da dhkpc bitecek, doğuda uyuşturucu bitecek vs vs

Çünkü o saydığın ülkelerdeki santraller kendilerinin bizimkisini başkaları yönetecek ayrıca Mersin gibi turizmi ve ticareti yüksek biyerde yapılıyor o bölgenin çernobil gibi olduğunu düşünsene bi

Merhabalar herkese,ben youtube videolarından sıkılıp kendimce daha güzel bir içerik çıkartmaya çalışan biriyim.
Kendimce militarist oyunların videolarını çekiyorum.Eğer sizinde ilginiz var ise bana destekte bulunabilirsiniz.

Kanalım; https://www.youtube.com/c.../UCJvXpzI_1PcoWfJIX8ZLk2A

Önerilere açığım.

aynen öyle

valla hocam ben ne zaman sağ ele geçsem başıma bişey geliyor. Cenabet olduğumda kötü şeyler geliyor başıma

Sende benim kafadasın hocam sanırım. Artık yaşıtım olan kızların hallerini ve tavırlarını gördükten sonra evlenmenin boş olduğunu düşünüyorum.

Öncelikle biraz saçma gelebilir size ama kafamdan geçen fikirleri söylemek istiyorum.
Çok kez sevgilim oldu, çoğu arkadaşım yeri geldi beni sattı. Hiçbirine gücenmiyorum sorun değil ancak geçen yaşadığım bi olay sonucunda kesin karara vardım sanırım.
Olay şöyle;
Sadece Dünya'da bir kere hayatıma girecek güzellikte olan bir kızla konuşuyoduk. Herşey normaldi, sonra eski sevgilisiyle barışmış. Eyvallah dedim kendine iyi bak.
Sonrasında 1 hafta geçti hala sevdiğimi belli etmek için mesaj atıyodum onuda bıraktım. Yaklaşık 2 gün önce aynı okulda, aynı sınıfta,bir ön sıramda oturan ve sevdiğim arkadaşımı kızla buluşmuş halde gördüm. Tepemden aşşağı kaynar sular döküldü,ama gidipte soramadım neden böyle birşey yaptın diye.

Şimdi bu olaydan sonra ileride evlenmemeye karar verdim.Ki ileride de ya polis ya da asker olucam.Tek hayalim evlenmek, mutlu olmak değil.Tek hayalim yanımda bitanesini zütürmeden ölmemek.Ben kendimi hep asker, polis olarak gördüm. Hiç kendimi mühendis, doktor ya da masabaşında çalışan birisi olarak görmedim. Belki dedim bi kız bulurum o fikrimi değiştirir,ama yok o da nafile. Hayatımda tek bir kız olmamasını istiyorum. Görevime odaklanmak ve gerekirse şehit olmak istiyorum.
Sadece içimi dökmek istedim. Fikrini belirtmek isteyen var ise buyrun.

Her şey aksi istikamet, hayat ekside
Bide şu tuncel kurtizin şiirlerini dinle orda da güzel şeyler var

Şimdi öncelikle islamiyetten önce Türk değilmiydik ? Onlar ne için savaşıyordu be dıbını gibtimin dengesizi.Ben din için savaşmam, vatanım,ırkım için savaşırım. islamiyet öncesi Türk'ler ne için savaşıyorsa bende onun için savaşırım. Benim gibi düşünenler, Tanrıdağı'nda görüşmek dileği ile...