eyvallah beyler ilginiz için, devam edelim...

Nesrin'in soğuk tavırları güzelliğinden benim için hiçbir şey eksiltmese de aramızda bir şeyler olma ihtimalinin imkansız olduğunu yüzüme bir kez daha çarpmış oldu. Daha eve ulaşmadan Ebru mesaj atmıştı. Ne yaptınız? yazmış. Nesrin'i bıraktım bende eve gelmek üzereyim yazdım da bir sorun mu var dedim. Yüz yüze olmasanız da ortam birden soğur ya aynen öyle oldu. Daha aramızda bir şey bile yokken neyin tavrını yapıyordu. Neden asabileştin sordum sadece ne yaptınız diye dedi. Bir şey yazmadım üzerine zaten eve gelmiştim. Annemle babam çok sık olmasa da tartışırlardı. Yine o günlerden biriydi. Arada kaynamamak için hazır olan şeylerden atıştırıp odama geçtim. O zamanlar football manager hastasıydım. Bıraksalar günlerce başında durabilirdim. Açtım oyunu kendimden geçmişim yine transferler oyuncu keşfetmeye çalışmalar sanki şirket yönetiyormuşcasına kafa yoruyordum oyuna. O arada Ebru yine mesaj atmış. Konuşma şu şekilde gelişti. B: Ben & E: Ebru

E: Bişey yazmadın?
B: Oyuna dalmışım, sen naptın?
E: Hiç, oturuyorum kardeşimin ödevlerini yaptık. Bir şey sorcam sana.
B: Sor tabi
E: Canan sana ne dedi yani benimle ilgili o gün bahçede buluşmadan
B: Biriyle tanıştırcam seni dedi bende ona güvenerek geldim o kadar * ( aslında bildiğiniz gibi Canan bana Ebru'nun beni beğendiğini tanışmak isteyip istemediğimi sormuştu, ama tabi o şekilde söylemedim Ebru'ya)
E: ee canan'a hala güveniyor musun peki *
B: Nasıl yani?
E: Yani benimle tanıştığına değdi mi?

beyler burdan sonra artık muhabbetin gidişatı belliydi. Bu iş burada bir sonuca ulaşacaktı artık. Bir yanda tesadüfen tanıştığım ama bana karşı oldukça ilgili ve iyi olan Ebru, bir yanda hayal edemeyeceğim kadar güzel ama bir o kadar da imkansız olan Nesrin.

Nesrin Ebru'nun yakın arkadaşıydı, artık iyiden iyiye okulda da Ebru ile muhabbetimiz duyulmaya başlamıştı. Ayrıca Nesrin'in bana herhangi bir ilgisi olmamakla birlikte aşırı da soğuk davranmıştı. Bunların hepsini kafamda birleştirip Ebru'ya evet değdi iyiki gelmişim, baya hoşlandım senden dedim. Ebru'dan mesaj gecikmedi. O zaman artık sevgilimsin dedi.

Ebru göründüğünden cesaretli ve hızlı bir kızdı. Ben genel olarak bu konularda çekingen olduğum için belki de bana öyle geliyordu. Ama sonuç olarak Ebru ile sevgili olmuştuk artık. Peki her şey istediğim gibi miydi, o herkesin anlattığı içinde olan kıpırtılar, heyecanlanma, salak bir yüz ifadesi; hiçbiri yoktu bende. ama olacaktı hem de kimsede olamayacağını düşündüğüm kadar...

sigaraları hazırlayın o zaman beyler bugünlük son part olsun zaten bu saatte iyi gider bu.

Birkaç dakika bekledikten sonra Nesrin de geldi. Yüzü gülüyordu, günü sorunsuz geçirdiğine sevinmiştim. Her ne kadar Ebrunun arkadaşlığını artık istemese de sınıfta onu rahatsız edici şeyler olabilirdi, tedirgindim. Gideceği terziye doğru yürümeye başladık. Bana vereceği şeyin ne olduğunu deli gibi merak etsem de soramıyordum. Acaba kolye için teşekkür olarak hediye mi almıştı. Beklenti içinde olmamak için kendisinin konuyu açmasını bekledim. yolda derslerden, sınavlardan konuşuyorduk. Evde neler yaptığımla ve ailemle ilgili konu açmamaya özen gösteriyordum. Evdeki durumları malumdu, istemeyerek ters bir şey söyleyip onu üzmek en son isteyeceğim şeydi. Sohbet ede ede yolu bitirmiş terziye gelmiştik, annesinin pantolonunu verdi, bir kağıt alıp çıktık. Hiç bir şey konuşmadan onların evine doğru giden yola yöneldik. Hala bir şey söylememişti, sormamı mı bekliyor acaba derken, evlerine biraz mesafede bir parkın önünden geçerken oturalım biraz dinleniriz dedi. Parka girdik oturduk. Oturmamızla birlikte çantasını açtı ve ona verdiğim kolyeyi çıkardı ve uzattı. Bu benim değil, senin dedi. Ne demek istediğini anlamamıştım. Kolye neden benim oluyordu hiçbir fikrim yoktu. Neden bana veriyorsun diye sordum. Çünkü abimin kolyesi bu değil dedi. Utanarak, kısık bir sesle nasıl anladığını sordum ve ekledim amacım seni kandırmak değildi dedim. Biliyorum dedi, benim kolyemin arkasına abimin bana taktığı lakabı kazımıştım, ilk anda anlamadım ama eve gittiğimde fark ettim dedi. Ne diyeceğimi bilemedim, her şeyi öğrenmiş miydi acaba evlerine gidip annesi ile konuştuğuma kadar.
ve başladı: O kolye artık gitti, ne kadar uğraşsam da geri gelmeyecek, her şeyden bir tane var ve kaybedince aynısını bulmak imkansız. aynı abim gibi o da geri gelmeyecek, kolye ile yada başka bir şeyle onun da yerini dolduramam bunu anladım artık dedi. Nesrin ağlamıyordu bu sefer ama ben tutamadım kendimi gözlerim doldu saklayamadım.
Yine de sende kalması daha iyi değil mi diyerek uzattım kolyeyi. Eliyle elimi geri çevirdi, kolye sende kalsın ben her an ona sarılıp kendimi teselli etmeye çalıştım ama gerçek olmayan bir şeye ihtiyacım yok, sen beni tanımamana rağmen bana ve abimin hatırasına sahip çıktın, sende istersen artık sana sarılırım kolyeye değil dedi ve sarıldı.

o an sanki bir boşluktaydım. rüyasında düştüğünü görenler vardır aranızda, hiç bitmeyecek gibi düşersiniz. elimde kolye, öyle kalakaldım. sarılamadım bile. her şeyin taş kesildiği bir andı sanki, bana sarılmıştı en acı ve en temiz duygularını bana aktarmıştı sanki. O an hiç bitmedi benim için ne zaman anlatsam ne zaman hatırlasam yine o sarılmayı hissederim...

Günler geçiyor Ebru ile artık sadece öğle araları değil, her tenefüs her çıkışta beraberdik. Bu arada onun da arkadaşları arkadaşım olmuş, kısıtla çevrem bir anda genişlemeye başlamıştı. Nesrin artık gördüğüm zaman iç geçirdiğim ara sıra düşündüğüm biri haline geliyordu.

Bir hafta sonu sınıftan çocuklarla sözleştik. Sağlam iki arkadaşım vardı. Çağdaş ve Ali. ikisi de iyi çocuklardı, durumları hiç yoktu o yüzden okulda buluşup kola çekirdek tarzı bişeyler yaparız dedik. Onların evi baya uzakta sayılırdı. Ben hava da iyi olduğu için biraz erken çıkıp yürümeyi tercih ettim. Okula gelmiştim, tuvalete girmek için içeri girdim. Kızın biri ağlayarak görevlilerden biri ile konuşuyordu. Ama öyle bir ağlama yok beyler. Sesleri geliyordu sadece okul boş olduğundan konuşulanlar net bir şekilde duyuluyordu. Kız o kadar ağlıyordu ki konuşurken sesini biraz sonra ancak idrak edebildim. Nesrin'di.

Ne oldu acaba diyerek yanlarına gittim. Benim geldiğimi görünce kız görevli ile konuşmasını bitirdi. Anlatmasını istedim Nesrin'den, bu kadar ne olmuş olabilrdi, merak ediyordum beyler kızdan baya hoşlanıyordum halen. Anlatmamakta baya ısrar etti, bahçeye çıktık ağlamaya devam ediyordu. Tekrar okulun içine girmek istedi, bende kendisi ile gelmekte çok ısrar edince dün bir kolye kaybettiğini, onu bulması gerektiğini söyledi ve bu sefer ağlayarak yardımımı istedi.

Ulan dedim kızlara bak ya, bi kolye için ortalığı ayağa kaldırır bunlar neyse gidip bakalım diyorum içimden. Sınıfına, tuvaletlere, (cuma günü beden eğitimi dersleri varmış) soyunma odasına tek tek bakacağız. Nasıl bir kolye diye sordum? Kız bayılacak gibi oldu beyler abisinin asker künyesiymiş. Abisi şehit olduğundan beri hiç çıkarmamış dün nasıl olduysa eve gittiğinde kolye yokmuş.

Lan bi kötü oldum, gözümden yaş gelecek bıraksam. ağlasam kız daha kötü olacak. Biz yana yakıla arıyoruz her yere baktık yok. Bizim elemanlar gelmiş bu arada aramışlar falan ama benim telefon genelde sessizde olduğu için duymamışım yine. Oturmuşlar onlar bahçeye. Neyse biz kolyeyi bulamadık beyler. Okuldan çıkarken, Nesrin kimseye anlatmamamı rica etti. Ne demek yardım edemedim ama bulacağız bi şekilde evine bırakayım dedim. Teşekkür etti, kendisi gitmek istedi. Israr etmedim konu hassastı çünkü.

Bizim elemanlarla buluştuk ama aklım kolyedeydi. Hem olaya genel olarak üzülmüştüm hem de içimden kolyeyi ben bulup Nesrin'i sevindirmek istiyordum. Neyse beyler biz elemanlarla oturduk sohbet muhabbet sonrası onlar evlere dağıldılar. Ben son bir kez daha bakayım diye okula girdim ama yok hiçbir yerde. Düşüne düşüne eve gittim, kendime dert edinmiştim bunu. Nesrin anlatma kimseye dediği için ne bizim çocuklara ne de haftasonu telefonda Ebru'ya Nesrin'i gördüğümü bile söylemedim. Tüm haftasonu kolyeyi düşündüm. Pazartesi evden okula gitmek üzere çıktım ama yapacak çok daha önemli bir şeyim vardı, o kolye bir şekilde Nesrin'e ulaşmalıydı tekrar...

Yerde öylece kalmıştım, ne yapacaktım şimdi aklımdan onlarca soru geçiyordu. Olay nerelere gitmişti. Tam her şey yoluna girmiş, Nesrinle sorunsuz şekilde ilerlerken bu noktaya nasıl gelmiştik.

Biraz zaman geçtikten sonra yerden kalkıp oturacak duruma gelmiştim. Nesrin'den mesaj gelmişti. Kıza ne diyecektim. Ne konuşulduğunu merak ediyordu. Aklım durmuştu. Bir şey yazamadım, okulda öylece kalakalmıştım. Her yerim ağrıyor kalkıp gidemiyordum. Çok geçmeden okulun kapısında o an en son görmek isteyeceğim kişiyi görmüştüm. Nesrin gelmişti. Gelmesi gereken bir durum olursa ona haber verecektim ama zaten hazırda bekliyormuş. Beni görünce hemen bana doğru koştu. Kız ne yapacağını ne söyleyeceğini şaşırmış haldeydi. Ne olduğunu sordu ama anlatacak durumda değildim. Kolumdan tutup kaldırmaya çalıştı, zor da olsa kalkabildim. Nesrin ısrarla cevap bekliyor soruyor da soruyordu. Ayağa kalkmıştım ama gidemem şimdi eve durayım biraz daha dedim. Zaten eve gitmiyosun bize gidiyoruz hadi dedi. Çıkış kapısına kadar yürüdük, evleri yakındı ama yürüyecek durumda değildim, taksi çağırdı. Nesrinlerin evine gelmiştik. Az da olsa takside durumu açıkladım Nesrin'e. Yukarı kadar yine yürümek zorundaydım. Her yerim çürümüş gibi ağrıyordu. Evlerine çıktık annesi kapıyı açtı. Kadın beni o halde görünce na yapacağını şaşırdı, hemen içeri aldı bizi. Üzerimdekileri çıkarıp uzandım. Annesi de haliyle ne olduğunu sordu, kadın dört dönüyordu eli ayağı birbirine dolaşmıştı.

Elimi yüzümü bir güzel temizledi, içerdelerken Nesrin annesine ne olduğunu anlatıyordu. Kız ağlamaya başlamıştı yanıma bir süre gelmedi. Annesi başımda bekliyordu, Nesrin de gelmişti ama konuşmuyordu hiç, oturdu ve beni izlemeye başladı.

Annesi çok iyi biriydi, o kadar ilgilendi ki kendi annem olsa ancak bunu yapabilirdi. Beni oğlu yerine koymuştu sanki. Onun durumunda olan birisi için daha farklı bir duygu olmalıydı bu. Annesi görse bu çocuğu kahrolur ne yapacağız dedi iç çekerek. Ne diyeceğimi bilemiyordum, zahmet oldu ben biraz daha durayım giderim dedim. Nesrin araya girdi bizde kalsa aslında dedi.

Ben Nesrin'in dediğini idrak edinceye kadar annesi kalsın da ailesine ne diyecek, böyle de görürlerse kadın perişan olur dedi annemi kasdederek. Kendisi de anne olduğu için sürekli annemi düşünüyordu. Nesrinlerde kalma fikri güzeldi ama evdekilere ne diyecektim. Annemin üzülmesini bir yana bıraktım, herkesin babasının da yapacağı gibi bana bunu yapanları bulmak isteyecekti babam, olaylar daha çok büyüyecekti. Hemen düşünmeye başladım, nasıl kalabilirdim bir yolunu buldum ama işe yarar mıydı hiçbir fikrim yoktu...