nick bulamadim cok onemli mi

diyor ki şair; neyse.

aman, kendini asmış yüz kiloluk bir zenci,
üstelik gece inmiş, ses gelmiyor kümesten;
ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci?
hem dersini bilmiyor, hem de şişman herkesten.

iyi nişan alırdı kendini asan zenci,
bira içmez ağlardı, babası değirmenci,
sizden iyi olmasın, boşanmada birinci...
çok canım sıkılıyor, kuş vuralım istersen

muallakler ne bu böyle hepiniz uzatıp uzatıp yazmışsınız. özet geçin binler okuyasımız gelmiyor...

@22 amna kodugumunun malı seni

sen portakalda vitamin iken o adamın burda 5 bin entrysi vardı

üç aylık üyesin..

adamı sildiler bir kaç kere anlamadın galiba.

artık istanbula dönmüştüm seneler sonra istanbuldaydım ya yeniden o bana yeterdi...

ama bişeyler yolunda gitmiyordu... mekanlar aynı insanlar farklı... caddeler aynı sesler aynı yürüyüşler farklı geliyordu..

kaybetmiştim şehrimi. eski arkadaşlar yoktu artık.. ismimden çok kimliğim soruluyordu geceleri..

rahat yürünemez bir şehir olmuştu.

bakırköyde bir pasta cafe açtım. halbuki hiç anlamazdım.

herkes hata yaptıgımı söylüyordu. benim artık tek bir amacım vardı.. müzik dinleyip sohbet edip tatlı bir iş yapmak istiyordum.

yorulmuştum saçma sapan aktivitelerden ... artık susuyordum. öğrenmiştim fikrimi gizlemeyi. yada anlatmanın gereksizliğini..

ama bu iş çok yordu. hiç öyle tahmin ettiğim gibi olmadı gece 1 e kadar çalışıyor sabah 4.30 da geri uyanıyordum..

245 metrekare alanda sıkışmış kalmıştım..

4 ay boyunca hiç bir yere adım bile atamadım. ofiste yatıyor tuvalette banyo yapıyordum..

bu artık çok zıttı..

zaten arkadaşlıklar yalan olmuş.. ve zaten herşeyin para karşında bir kur sahibi.

yani doların euro karsındaki kur oranı gibi. 1,3

gitmeliydim buralardan çok uzaklara gitmeliydim..

herkesten kaçmalı.. zaten senelerdir kaçıyordum..

ama ne kadar hızlı koşarsan koş hep seninle geliyor aklın..

tek istediğim şey huzurken neden varamıyordum..

geçenlerde saydım... tam 17 defa taşınmışım ben 6 ayrı ülkede.

evim diyebileceğim bir yer bile yok..

çok isterdim senelerce aynı yerde yaşamayı..

arkiyoloji ile uğraşıp güzel bir bahçede her sabah ciceklerle konuşmayı..

ceza evlerinide sayarsak 24 den fazla yerde kalmışım.

artık herşey gülümsetiyor.

17 sene ceza yatmış bir said abi vardı. adam öldürmüş bir kaç defa. siyasi cezalı..

gördüğün duyduğun ne varsa herşey sonumuzu getirmeye çalışıyor derdi.

hepsi bizden bir parça alıp zütürüyor.

hergün biraz daha eksiliyoruz dedi..

dostlar azalıyor ... aşklar eskisi kadar etkilemiyor. ölüm haberleri sarsmıyor karanlık korkutmuyor..

en fazla ölürüz noktasında birleşiyor..

ölüyoruz ya...

en zoru ilk gecesidir ceza evinin...

genelde ikindi saati teslim ederler. ağır demir kapıların üst üste kapandığını duyarsın arkana bile bakamassın. her adım seni daha bir sona zütürüyordur..

koridorda çıt çıkmıyordur.

bir kapı daha kapanır. küfür gibidir. dank !!! eder.

ilk gittiğinde tecrite koyarlar seni..

taktan bi yerdir tecrit.

televizyon yoktur radyo yoktur. bir sürü piskopat vardır.

bir o kadar da saf adam.

genelde çek yüzünden yada elektirik borcu yüzünden olanlar öyle otururlar kenarda.

diğerleri yerlisidir oranın.

bi sigara yakarsın tuvaletin oralarda.

cam mile yüksektedir.. bir güvercin gelir konar akşam olmak üzeredir.

ve o an anlarsın için öyle bir sızlar ki onun yerinde olmak için sahip olduğun herşeyi verirsin...

--spoiler--
bugün ilk defa güneşe çıkardılar beni.
ve ben ömrümde ilk defa güneşin benden bu kadar uzak
gökyüzünün bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kımıldanmadan durdum.

sonra saygıyla toprağa oturdum
dayadım sırtımı duvara.
bu anda ne düşmek dalgalara,
ne baş aşağı, ne baş yukarı.
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.
sade toprak, güneş ve ben.
bu anda yeter bana bu kadarı
bahtiyarım.

n.h.ran
--spoiler--

dudaklarımdan dökülen ilk mısralardı..

tam ezbere bilmiyordum... ama bir kaç hafta sonra türetmiştim kendi kendime.

bugun pazar beni bugun ilk kez güneşe çıkardılar..

aklımda ne ana ne yar.

üstümde gökyüzü yaslandığım taştan duvar.

hepsi bu kadar.

hiç bilmezdim bu kadar güzel oldugunu mavi gökyüzünün..

ne kadar neşe ile uçtuğunu martıların.

bir kuş olmak isteyecek kadar insanım.

s.k

@1 beyni sulanmış beyler

2000 in yılının soğuk bir kasım ayı idi.

kar yağmıştı demir perdenin o öksüz ülkesine.

son ciksen yılın en soğuk kışı başlamıştı işte.

delik deşik yollar... donuk yüzlü insanlar.

burada sadece cingeler mi güler diye sormuştum arkadaşıma.

güldü.. cominizm dedi sustu.

daha ilk yıllarıydı tüm demir perde ülkelerine gitmiştik hepsi aynıydı insanlar bile aynıydı ...

manisa çocukları davasından yargılanmış ayak parmakları işgence altında kopmuş bir insan bile gülerken bunlara ne olmuştu.

alışamam buralara dedim..

sadece kadınlar vardı güzel olan.. uzun boylu sarı saçlı kadınlar.

endamı iltifata mazhar olacak canlılar hepsi ayrı ayrı..

karanlık büyük bir apartmana girdik..

ne kadar büyük bir bloktu şaşırmıştım..

200 den fazla zil vardı.

eski perdeli asansörlerin birisi bizi onlarca dairenin olduğu bir kata çıkardı..

bu ülkede tek aydınlık olan şey üstüne bastığım kardı.

kücük bir oda gıcırdıyan bir sedye..

gelde şarkı söyle ... hıhh..

http://fizy.com/s/171ypf
http://www.youtube.com/watch?v=kaef2ngwqhy

--spoiler--
gençliğimi kimse bilmez.

sakallarımdan çocuk kokusu ağzımdan ay ışığı fışkırır benim.

ceketimi yağmurlara astığımdan beri...

tehlikeli şiir okur dünyaya sataşırım ben.

a.k
--spoiler--

yine gece işte..

kim bilir kaç ayrı yerde yaşanıyor aynı gece.

hastanenin serum kokan koridorlarında yada bir clubun geçici sağırlık yapan kalabalığında.


ağzımda iğrenç bir tadla uyanmıştım kusmak istiyordum. tek istediğim buydu.

sağ elim alçıdaydı.. burası hangi hastane kim getirmişti beni buraya...

kaç saattir burdaydım ???

en son hatırladığım şeydi kendi kanımın sıcaklığını hissettiğim.

titriyordum. hafızamdaki son kareydi bu.

inancımı kaybetmemiştim ama Allaha karşı isyan etmiştim.

kırgındım ölemediğim için..

hiç halim yoktu öylece uzandım dakiklarca tavana baktım..

canım sigara istiyordu. dudağımın kenarında bir hortum duruyordu yutkunurken batıyordu.

evet intihar etmiştim...

6 yıl sonra ilk kez ailemi görmüştüm...

hala içimde derin bir kırgınlık vardı..

bir bayram sabahı... sofyanın o soğuk sabahında elimde bir seccade yanımda babam yer bulamayız diye hızlı hızlı yürüyordu.

hiç konuşmadı.. zaten pek konuşmazdık..

sofyanın tek camisi olan ki o zamanlar caminin yanında bir birane vardı orada namaz kılmıştık.

ilk defa yurt dışında bayram namazı kılıyordum..

her milletten adam vardı.. kimseyi tanımıyordum ama herkesle 4 dilde bayramlaşıyordum..

artık düzeleceğine dair olan inancımı tamamlamıştım..

bir iki magaza alacak oraya yerleşecek üç beş ay sonra evlenecektim..

mutluydum..

kırmızı telefon kulubelerinden nişanlımı aradım..

herkesin dediği gibi oda seni çok özledim dedi..

hepsinin dediği gibi...

... ahh zaman... şimdiler de geriye dönüp bakıyorum da...

keşke diyebileceğim tek bir şey bile yok.

neden pişman değilim..

hayır pişman değilim... acaba geri dönsem tekrar başlama imkanım olsa yine o kadar hız yaparmıydım yine de başıma gelecekleri ble bile gece 2 de evimden çıkarmıydım yine de gidermiydim şehrimden severmiydim o kadar.

karaya oturacağını bile bile... tam yol ileri demek...

neden ??

@1 ısrarla yazıyo dagılın beyler kaçın

http://www.youtube.com/watch?v=z8HvqpGZTQI&NR=1

Yürü Dilber Yürü Saçın Sürünsün
Aç Beyaz Gerdanın Sinen Görünsün (Vay Vay)
Evvel Benim idin Şimdi Kiminsin
Şimdi Uzaklardan Bakan Ben Oldum (Vay Vay)

Asmalarda Üzüm
Yosmalarda Gözüm
Biraz Daha Büyürsem
Çapkınlıkta Gözüm

kafam öyle karışık ki
öyle bunaldım ki
artık ne bilim
nargile icip zindan da
öyle havadan sudan konuşmak
neşeli sohbetler etmek
gülen bir yüzle
kimsenin olmadıgı
sokakları yürümek
cekip kitaplıgından herhangi bir kitabı
alıp kuş tüyü ayracı
takip etmek
hayal oldu
daraldımmmmmmmmmmmmmmm

sabrın taşı kırıldı coktan artık insanlığa dair hiç bir inancım kalmadı...
biliyormusun sevgili

sen son hayalsin sen son alınan nefes.
eğer sende de biterse bir yudum nefes

yani fazla görülürse bu yüreğe
ve sende de yanılmışsam eğer

son yaprağıda kopar papatyanın seviyorum diye düşer gövdesinden geriye bir tek sapı kalır

seni seviyorum...

taktığın bilekliği

sevdiğin acayip yeşili

yaşadığın şehri..

küsüp gitmelerini dudak bükmelerini bile seviyorum

seni sevdiğin herşeyle birlikte seviyorum..

bundan bir kaç saat önceydi saat sekizde evime geldim...

patates kızartayım dedim fişe taktım

sonra geldim sözlüğü açtım öyle usul usul takılırken dalmış gitmişim...

aradan 40 dakika sadece 40 dakika geçmişti..

odanın kapısının altından duman sızıyordu..

yerimden fırladım kalktım mutfaga girdim alevler tavandan aşağıya doğru akıyordu..

bulasık makinasının üstü tamemen erimiş perdeler tutuşmuş çırağan sarayı gibi yanıyordum

aklımı gibim ki tuttum büyük bir kova su döktüm...

alev parladı.. çok korktum lan sağ kolum tamamen sol elim kısmen yandı ...

artık korkunc bir duman cıkıyordu... nefes alamamaya başladım..

iş çığrından çıkmıştı... evden cıkmaya karar verdim...

ama dış kapanın ikinci anahtarını bulamıyordum..

döndüm bir mutfaga pankilmeiştim

bir kac kova daha su döktüm...

ben sözlükte kastırırken millet itfaiyeye haber vermişti bile...

adamlar mutfagın oldugu cama dayandı camları kırdı bütün mutfağı yıkadı.

sinirim çöktü... ellerim kasılmaya başladı.. sinirden ayaklarımda acayip bir uyuşma vardı..

nefesim tıkanıyordu ağlıyordum..

tüm olay dindikten sonra evden dışarı cıkardılar beni..

tüm sokak toplanmış yüzümde bir maske bi bana bi eve bakıyorlardı..

itin zütüne girmiştim artık...

buraya bir hafta önce taşınmıştım..

ailemden ablamı aradım gelsen iyi olur dedim ağlayan bir ses tonuyla...

hastaneye zütürdüler... sagıma soluma krem sürdüler bir hap verdiler..

uyumamı tavsiye ettiler.

biraz yürüdük dayanamadım geri geldim...

şimdi size al... hatıra..

özet: bundan sadece bir kaç saat önce evimi yaktım...

kolum cok acıyor lan..

bu arada yarın capsleri koyacam... ...