/i/Hikaye

Herkesin bir hikayesi var, ya senin hikayen nedir?
    başlık yok! burası bom boş!
  1. 1.
    +18 -2
    Metrobüsde canlı bombayı görmemle buz kestim o an ne yapmam lazımdı benden başkası farkettimi diye sağa sola baktım ama yok kimse farketmemiş. Ne yapıcaktım bomba var diye bağırsam adam o an patlatabilir ama bi durak sonra insem kurtulurdum ama metrobüsteki neredeyse 100 e yakın kişi ölürdü. Bi karar vermek zorundaydım
    Kararımı vermiştim kaçıcaktım. Yenibosnada indim. bomba patlıcak kaçın diye bağıra bağıra Koşarak uzaklaştım duraktakiler de panikle koşmaya başladı kalabalıktı herkes birbirini ezmeye başladı. Ben metrobüs yolunu kullanarak kaçıyordum arkamdan da nerden baksan 60 kişi koşuyordu çok geçmedi indikten 5 dakika sonra büyük bir patlama ve büyük bir ateş bulutu şirinevlerde yükseliyordu
    Patlamanın şoku hala üstümdeydi. Yolun ortasına oturdum bacaklarım titriyor kendimi suçlu hissediyordum. Çok geçmedi 5 dakika sonra bi patlama sesi daha etrafa bakıyordum bişi göremiyordum herkes bağırıyor çağıyor yukarda diyordu ne yukardaydı anlamadım. Yukarı baktığımda o lanet olası insan zekasının eserini gördüm bir füzeydi ses duvarını aşan bir füze... Koşmaya başladım deli gibi koşmaya başladım nereye sığınabilirdim dümdüz yol nereye gidicem nereye sığınıcam annem babam evdeler onlar ne olacaktı. Bi durak kadar koşabilmiştim ki... Kulağı sağır edecek bir patlama sesi ve yer sarsıntısı tamam dedim bitti Eşhedü enla ilahe illallah ve Eşhedü enne muhafazidin Abduhu ve... Bitirememiştim

    Kendime geldiğimde akşam olmuştu gözümü zar zor açtım heryer karanlıktı ve hiçbir ses yoktu vücudumu incelemeye başladım sol kolum kırılmış daha doğrusu parçalanmış gibiydi kemiği görebiliyordum kolumu oynatmamla acıdan bağırmam bir oldu ayağa kalkmaya çalıştım zar zor sağ kolumdan destek alarak ayaklandım ve gördüğüm manzara kıyametin resmi gibiydi yanan evler arabalar kan vücut uzuvları... Yürümeye çalıştım kimse varmı diye bağırıyordum çıt yok...
    Yürüdüm yürüdüm yürüdüm... aklımda annem babam sevgilim onlar nasıl dı acaba yaşıyorlarmıydı ne yapıcam ne edicem diye tir tir titrerken bi ses duydum bir arabadan geliyordu yanına gittim araba zarar görmemişti içindede kimse yoktu Heralde füzeyi görüp kaçanlardan birisinindir. Radyonun sesini biraz daha açtım ve duyduklarım beni iyice şoka sokmuştu :
    DiKKAT BU BiR ACiL DURUM YAYINIDIR
    Sağ kalan vatandaşlarımızın acilen ankaraya gelmeli istanbulu terk etmelidir. 3. Dünya Savaşı tekrar ediyorum 3.dünya savaşı başladı. Saldırıya uğrayan diğer şehirlerimiz Edirne Tekirdağ bolu izmir
    Dişlerim kıkırdıyor ayaklarım titriyor olduğum yerde kalakalmıştım

    Kusuyor terliyor ve ayaklarım tutmuyordu bulanık görüyordum stresten dolayı Arabanın içinde uyuyakalmıştım gözümü açtığımda sabah olmuş tu herşeyi daha net görebiliyordum füzenin yaratmış olduğu mantar şeklindeki koyu siyah bulut hala gökyüzündeydi füze galiba beylikdüzü ya da daha ilerisine düşmüştü.
    Yürümeye başladım cesetlerin arasından uzunca yürüdüm her mesafe katettiğimde silah sesleri ve patlama sesleri geliyor ve giderek artıyordu sürünerek denizi gören bi yere ilerledim kafamı kaldırdım ve 3.Dünya savaşıyla orda tanıştım büyük bir çatışma vardı batan gemiler gökyüzünde avlanan jetler Türk bayraklı gemilerimiz ve karşısında israil bayraklı amerikan bayraklı gemiler
    Oysaki sabah ben gayet normal bir şekilde uyanmıştım yine her zamanki gibi monoton bir gün geçiricektim diye biliyordum. Ama Dünya bu insan başına ne zaman nerde ne geleceğini bilemezdiki.

    Benim yardıma ihtiyacım vardı biraz daha bu savaş içinde kalırsam ölecektim. Dua ediyor birinin bana yardım etmesi için ve canlı bir insanla karşılaşmak için yine yürümeye başlamıştım takatim kalmamıştı yine bulanık görüyordum başım dönüyordu gözümü kapatıp pes edecektim kendimi avutmaya başlamıştım bile kimsem kalmadı annem babam sevgilim hepsi yok oldu diyerek ten
    galiba ilk kez duam kabul olmuştu az ilerde kırmızı elbiseli akut ekiplerini görebiliyordum bağırdım yardım edin yardım edin diye kendimi yere attım ve yine kustum sol kolumu hissetmiyordum gözüm karardı gelenler vardı bana doğru koşuyorlardı sonra gözlerimi geçici revir de açmıştım kolum alçıda ve ağrı içindeydi yanımda yaralanan askerler vardı ( beyler tutarsa devam ederim başlıl alıntıdır ancak yapan eleman hikayeyi bitirmemiştir ben devam edicem)
    Tümünü Göster
    ···
  2. 2.
    +2
    beyler part part mı yazıyım yoksa birleştiriyim bianda mı yollıyım ilk entry gibi fikirlerinizi yazın gelicem ben
    ···
  3. 3.
    +6
    1#
    kolumun sızısından ve yaşadığım olayın etkisiyle bi anda
    gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı ne yapıcaktım? ben kimileri gibi vatanı bırakıp komşu ülkeleremi kaçıcaktım yoksa kalıp vatanımda mı öücektim kafamda milyon tane soru vardı. revirdeki hemşireler bize acilen hazırlanmamız gerektiğini gelen askeri konvoyla ankara ya gidiceğimiz konusunda bilgi verdi. şaşırmıştım! ne oluyordu derken önce ağır yaralı askerleri hazırlayıp konvoy araçlarına bindirdiler. sonra da biz hafif yaralıların binmesine yardımcı oldular.
    derken konvoy yola çıkmıştı bile konvoyda 35 yaşındaki adamların hüngür hüngür ağladığını gördüm acaba kendilerine mi? ağlıyordu yoksa evlatlarına mı? yoksa vatana mı? diye düşünürken normalde 6 saat olan yolu yaklaşık 10 saatde tamamlamıştık. ( beyler bölümün sıkıcı olduğunun farkındayım ama ara bölüm olarak düşünün burdan sonrası sarıcak emin olabilirsiniz iyi geceler)
    ···
  4. 4.
    +2
    beyler boşuna beklemeyin kusurada bakmayın yarın iş var sabah 6 da kalkıyorum yarın işde de bir seyler yazar akşam seri sekilde atarım yalnız beyler bir ricam var hikayeyi şukularsanız sevinirim iyi geceler
    ···
  5. 5.
    +1
    Gün aydın beyler dedigim gibi 6 da kalkıyorum saat 18.20 den sonra hikayeler seri olarak gelir iş yerininde dıbına koyim bu arada
    ···
  6. 6.
    0
    Geldim beyler. Iyi aksamlar bu arada amk hayal gücüm yarra yedi aklıma bir sey gelmiyor.
    ···
  7. 7.
    +1
    https://www.youtube.com/watch?v=l7XVNPm3tjA
    #2 Ankara ya vardığımız da inanılmaz derecede şaşırmıştım şehir neredeyse olduğu gibi duruyordu. oysa istanbul çoktan yerle bir ve heba olmuştu hemen bizi hastaneye zütürdüler. orda şuan bile arkadaşım olan kaan'la tanıştım kardeşim dostum ve can borcu olduğum adamla daha hastane aynı odada kalıyorduk ki çoğu oda zaten 2 kişilik olmasına rağmen en az 10 kişi kalıyordu. doktor benim alçımı çıkardığı gibi kaan'la birlikte hemen bir üsteğmenin karşısına attık kendimizi korkuyordum alnımdan akan soğuk ter taneleri yanaklarımdan süzülüp aşağı düşüyordu.
    kaan- komutanım bizde savaşmak istiyoruz. lütfen bizede silah verin. üsteğmen- sakin olun bakalım gençler dedi sanki normal bir durumdaymışız gibi hemen atlayacakken lafa yandaki askerin sus işareti ile kendime geldim.
    hemen yandaki askere zütür bunları yaptı üsteğmen şaşırdım adam bizi kahale bile almadı içimden söverken bordo berelilerin olduğu bir ortama geldik 15-20 kişilik rütbelerinin bilmediğim bir sürü insan hararetle savaşı tartışıyolardı hemen ordan 25-30 yaşlarında bi komutan bizi yanına çağırdı ve nereli olduğumuzu birbirimizi daha önce tanıyıp tanımadığımızı sordu cevapladıktan sonra bizi kalcağımız yere yolladı.
    ···
  8. 8.
    +2
    https://www.youtube.com/watch?v=6mnN-gbKmvE

    1. 3
    yatağımıza gittik ve olayları tartışmaya başladık ve bu gece boyunca sürdü. ikimiz ne 10 dk uyuduk nede gözümüzde uyku vardı.
    sabah 6.30 odamıza askerler girdi ve bizi hemen eğitim alacağımız yere zütürdü. burda el bombasından tutun çeşit çeşit silahları test ettik kullanmayı öğrendik. ancak hepimizin bildiği birşey vardı oda artık kara kuvvetlerinin şuan için gereksiz olduğu ve gereksiz şehit olduğuydu çünki adamlar f-16 f-32 f-5 lerle bombalayıp geri çekiliyorlardı. ama anlamadığım şey en çok bize saldırması gerekirken müttefiğimiz azerbaycana saldırıyorlardı kimse buna bir anlam veremiyordu. iletişim ve yayın organları tamamen kegib haldeydi. yine en büyük kazığı araplardan yedik ve kadın ve çocuklarımızı ülkelerine almıyorlardı kapana sıkışmış halde f-16 larla atak ve cobra helicopterleriyle kazanmdıbınızın imkansız olduğu bir savaşa girdiğimizin ülke olarak farkındaydık. ama savaşacakdık ve KAZANACAKDIK çünki biz TÜRKÜZ ve biz yenilmeyizzzzz. hepimiz gaza gelmiştik yaklaşık 10 kişilik bir ekiptik ve komutanlarımızın söylediğine göre elene elene 4 kişi kalana kadar bizi eğiteceklerdi.
    SPECiAL FORCE
    ···
  9. 9.
    0
    Beyler tepki yok diye devam etmiyorum. Yorumlarınızı yazında okudugunuzu bilelim. Seviyorum sizi binler iyi akşamlar bu arada
    ···
  10. 10.
    -1
    #4
    tüm ay boyunca çeşitli testlere ve işkencelere maruz bırakıldık. suda 4 dakka nefesini tutma iple tırmanma mayın imha bomba imha herşeyi fazlasıyla öğrettikten sonra özel birlik olan 10 kişiye elemeler başlasın dedi kemal komutan 3 tanemiz yeterince yaşlıydı ancak nişan almada en iyilerimizdi. yaklaşık 25 km tempolu koşu ellerimiz kelepçe ile bağlıyken suda yüzme her etapta birer kişi bırakıyorduk. en sonunda 4 kişi kaldık.
    1-(ben)
    2-serdar abi
    3-kaan
    4-anıl
    komutanlarımızın dediğine göre her birimizin ayrı yetenekleri varmış zaman içinde sahada bu yetenekler kendini belli edermiş.
    serdar abi dediğim gibi abi gibi baba gibi bir adamdı aşırı derecede kuvvetli ama biraz kısa
    ben uzundum ama zayıf değil biraz kaslıydım.
    anıl ise uzun ve zayıf dı
    kaan hem kısa birazda kalıplıydı sağlam çocukdu
    kemal komutan bizi yanına çağırdı ve aynen şu sözleri söyledi
    biz artık yeterince savunma yaptık ama artık savunmayı bırakıyoruz. ama onlar bunu bilmeyecek. çocuklar size güveniyorum sürekli aynı mevkilerde kalmayın 2 gece aynı yerde kalmayın gibisinden nasihatları dinledikten sonra bizi suriye üzerinden özel uçakla kanadaya ordan da tırlarla amerikaya gidicektik. cephanemizide ordaki askerlerden sivil halkdan alıcaktık. eğer çok zor durumda kalırsak kanadadaki dostumuzdan yardım alacaktık.
    ···
  11. 11.
    0
    #5 [metro büs saldırısı]

    amerikaya vardğımızda onların bize yaptığı gibi metrobüslere bomba yerleştirdik. ancak sadece kaos çıkartmak amacıyla tabi ne ölürse kardır ama herkese farklı bir metrobüs hattı düştü serdar abi kolayca halletti ben ve kaan da öyle ama anıl başını biraz belaya soktu. metrobüsteki yolcularla tartıştı tabi lehçesini yabancı olmasından dolayı şüphelenip polisi aradılar. serdar abi kaçmasından yanayken ben orda kalmasından ve olayın üstünü örtmesini istiyordum çünki geldiğimizi bilirlerse işler sarpa sarardı. anıl orda kalmayı tercih etti ancak son anda aklımıza bizim buraya pasaportsuz geldiğimizdi geldi son saniye kaanın bunu farketmesiyle acil stopa basıp kapıyı açıp atlaması sırasında bombayı içeri atıp son sürat buluşcağımız yere gidiyordu. bizde kaanla mobese kamera sistemini hackleyip nereye gittiğimizin belli olmamasına çalışıyorduk. düşünün aynı gün içinde 4 farklı metrobüste bomba patlıyordu ve amerikan polisinin elinde hiç bir şey yoktu bu tam bir delilik. haberlerden öğrendiğimiz kadarıyla yaklaşık 450 abd vatandaşı ölmüş ve bir o kadarda yaralı var.
    ···
  12. 12.
    0
    ses verin amk ard arda 3 entry girdim binler belki iki entry girerim daha bu gece için hikayenin bitişi tahmini hafta sonu biter ancak talebe göre değişir seviyorum sizi
    ···
    1. 1.
      0
      Lan illa belli mi edek aq sen yaz okuyan okur
      ···
  13. 13.
    0
    Sonra öldük beyler aklimda sonu icin harika bir plan varda o kadar seyi yazmaya üseniyorum
    ···
    1. 1.
      +1
      Orul orul huur çocuğu
      ···