Bebekliğimden beridir oldukça asi biriydim ben oldukçada inatçı nerede annesiyle veya babasıyla vakit geçiren bi çocuk görsem sıkıştırır döverdim hep sonra kimsenin beni göremeyeceği bir yere saklanır hüngür hüngür ağlardım ailem beni neden istemedi acaba diye düşünürdüm bin kötü bir kelimeydi öğretmenlerim öyle derdi yurtta çalışan o kişiler neden bana bin diyolardı hep bunu düşünür dururdum.

Yurtta hayat sokaktakinden bile zordu sokakta kendi başınaydı ve sana eziyet eden kimse yoktu kendi kendine yaşdıbını devam ettirebilirdin ama yurtta olaylar bambaşkaydı günlerce aç kaldınız mı hiç? Buna rağmen hırsızlığa kalkışmamak ne büyük bir erdem biliyor musunuz? Hemde 7 yaşındaki bir çocukken...