Yalnızlığın, çaresizliğin ve kimsesizliğin yuvasıdır yetimhaneler.
Her yer umut kokar, hayal kuranlardan geçilmez, bazısını yıpratmıştır bu ortam;
insanlara zarar verir hale getirir, benim gibilerini ise kendi içine hapseder kimseye anlatamazsın derdini.
Ama benim anlatacak dostlarım var artık, çünkü bende bir inci sözlük yazarıyım.
Ailem bile beni terk etmişken, beni terk etmeyen dostlarım var burada.
O yüzden sizlere anlatcam yıllardır sır olarak sakladığım damla damla içimde biriktirdiğim dertlerimi ve acılarımı...

Bundan 21 sene önce bir yetimhanenin kapısında açtım gözlerimi şimdi o yetimhane kapalı Ankara'da yaşayanlar bilir belki orada yetişen pgibopatlarla duyurmuştur adını bu yetimhane orası neresimi 50.yıl yetiştirme yurdu yetimhanede büyümeyen bilemez nasıldır orada yaşamak öncelikle hepinizin ortak sıfatı vardır bikere bin derler oradaki herkese personeller takmıştır bu sıfatı size fiziksel özelliklerinize veya engellerinize göre başına başka sıfatlarda eklenir sarı bin,Sakat bin gibi benim ki inatçı binti sırf bu inadım yüzünden ne dayaklar yedim o yurtta bilemezsiniz.

Bebekliğimden beridir oldukça asi biriydim ben oldukçada inatçı nerede annesiyle veya babasıyla vakit geçiren bi çocuk görsem sıkıştırır döverdim hep sonra kimsenin beni göremeyeceği bir yere saklanır hüngür hüngür ağlardım ailem beni neden istemedi acaba diye düşünürdüm bin kötü bir kelimeydi öğretmenlerim öyle derdi yurtta çalışan o kişiler neden bana bin diyolardı hep bunu düşünür dururdum.

Yurtta hayat sokaktakinden bile zordu sokakta kendi başınaydı ve sana eziyet eden kimse yoktu kendi kendine yaşdıbını devam ettirebilirdin ama yurtta olaylar bambaşkaydı günlerce aç kaldınız mı hiç? Buna rağmen hırsızlığa kalkışmamak ne büyük bir erdem biliyor musunuz? Hemde 7 yaşındaki bir çocukken...

Neden aç kalıyodun diye soranlar olacak çünkü yurtta güçlü ve acımasız olan kazanırdı hep bizden büyükler daima kazanırdı o yüzden kendi haklarıyla yetinemeyen büyükler bizim yemeklerimizi de alırlardı vermezsen yemekhanede bir şey yapamazlardı ama yatakhane kendinden neredeyse 10 yaş büyük bir grup çocuktan dayak yerdin hemde acımasızca o yüzden kimse karşı çıkmaz aç kalacağını bile bile verirdi yemeğini bu binlere ben büyüyene kadar kimse dur demedi bu adice adete

Yetimhanede herkes binti ama okulda öyle değildi tüm okul hayatım kabus gibi geçmişti ilkokulda yetim diye dalga geçerlerdi sırf binlik olsun diye senin baban nerde? annen neden veli toplantısına gelmiyo? Annem dediki sen binmişsin bi daha seninle oynamıcam! gibi cümlelerle karşı karşıya kalıyodum aşırı duygusal bi çocuktum üstelik 18 yaşıma kadar ağlamadığım gün var mı bilmiyorum lise daha bi kabustu herkes senden korkar kimse yanına oturmaz okulda adın pgibopat yurtlu diye duyurulurdu kimseyi sevemezdin çünkü yurtluydun ve senin sevmeye hakkın yoktu

Yetimhane personelleri sanki akıl hastanesinden seçiliyorcasına ruh hastası oluyorlardı müdürden azar yiyen yatakhaneye gelir gördüğü ilk çocuğa bebeklerde dahil dalarlar bayılana kadar döverlerdi yetimhanedeki bazı çocuklar önlerine geçerler genelde bunlardan biri ben olurum dayağın odağı bana yönelir o günüde boş geçirmezdim geceleri uyku haramdı ağlama seslerinden uyku uyuyamazdı kimse susun diyen olmazdı olamazdı zaten onların feryatlarını duyan diğerleride hüngür hüngür ağlardı yan odadan gelen artık hissizleşmiş büyükler tehdit ederek sustururlardı yalnızca

Yetimhaneler duyguları köreltmeye odaklıydı yada öyle isteniyordu çünkü 18 yaşına gelen pgibopat acımasız biri olup çıkıyor yetimhaneden ayrılınca ya bir cinayete karışıyor yada uyuşturucudan içeri giriyordu ben onlardan olmadım bu saatten sonra olamamda şimdiye kadar hep deist kafir diye yargıladınız beni neden müslüman değilsin diye sormadı hiç biriniz çünkü ben 19 yaşıma kadar sizin tanrınıza dua ettim hep onun kuralları doğrultusunda yaşadım ama ne dualarım kabul oldu ne de hep dua ettiğim arzuladığım o dayaktan uzak aç kalmadığım günlere kavuştum

Ama yetimhanede büyümem bu günleri mutlu kılmıyor hatta üstüne üstlük kabusa çeviriyordu çok ölüm gördüm ben intihar edecek dereceye gelen belkide başka kişiler tarafından öldürülmüş kan içinde çok çocuk ve bebek cesedi gördüm üstelik bu herkesten saklanıyor üstüne üstlük birde bizlere eziyet ediyorlardı kimseye söylemeyin diye http://www.haberler.com/b...intihara-tesebbus-haberi/ bunun gibi sadece hafifletilmiş haberlere yer veriliyordu çünkü devlete ait yurtların nasıl şiddet ve kan koktuğunu kimse bilmemeliydi

Ya 12 ya 13 yaşımdayken orta okulda bi kıza aşık olmuştum adı eda'ydı şuan adını bile anmak yakıyo içimi ama derdimi dökmem lazım içimde kalırsa benimde sonum o gördüğüm masumlar gibi olacak ondan korkuyorum liseye geçene kadar söyleyemedim ona onu sevdiğimi çünkü okulda sürekli eziliyordum yurtluyum diye öğretmenler bile bu şerefsizliği yapıyolardı çünkü benim onlara yalakalık yapacak hiç kimsem yoktu olmadı da liseye başladığım sene sınıfımdan bir arkadaş aracılığıyla söyledim hislerimi bir insan sizi elinizde olmayan kusurlarınız için yargılarsa canınız yanar ama bu insan tek kimsenizse en sevdiğinizse cehennemin tarif edilemez acısını bu dünyada yaşarsınız bende aynen o acıyı yaşamıştım onu sevdiğimi söylediğimde kendine bi dönüp baktın mı hiç? Sence seninle ben denk miyiz birbirimize? Hadi çıktım seninle diyelim yarın bir gün buluşalım dediğimde o pis yurduna mı zütürceksin beni? Herkes benimle dalgamı geçsin seninle çıktığım için? Annesi babası belli olmayan biriyle üstelik yurtta yetişmiş biriyle sevgili olabileceğimi mi düşündün yani salak deyip tokat attı tokat canımı yakmamıştı hatta hissetmemiştim bile ama sol tarafımda bir acı vardı anlatsamda anlatamayacağınız bir acı keşke yurttaki hademelerden dayak yeseydim yada bin diye aşağılasalardı yine bu acıyı anlatacak bir kavram yoktu her zaman olduğu gibi yatağımın altına girip hüngür hüngür ağlamıştım yine yetim olmam bir kere daha mutlulukla arama bir duvar gibi dikilmişti hıçkırıklarım boş yatakhanede yankılanırken yüzümde bir el hissettim küçük bir el tüm acıyı çekip alan bir el gözümü açtığımda küçük elifi gördüm karşımda abi niye ağlıyosun yoksa senide mi dövdüler dedi bu daha yürek yakıcıydı 5 yaşındaki oyun oynaması gereken bir bebeğin bana bunu demesi daha bir yürek yakıcıydı hayat 5 yaşında bile olsan ne kadar acımasız olduğunu gösteriyordu sana