Up up up

Up up up

Up up up

Up up up

Up up up

Up up up

Up up up u

Up up up up

Up up up up

Çok eskilerden bir yerlerden kendisinin bana tanıdık geldiğini, zihnimi çok zorlamama rağmen bir türlü hatırlayamadığımı anlatıyorum. Şaşkınlığıma bakarak olsa gerek inanıyor sözlerime. Yüz ifadesi değişiyor birden. Daha sevimli oluyor. Daha yumuşak bir ses tonuyla, "Sen ciddisin." diyor. "Gerçekten beni hatırlamıyorsun. Ne oldu sana hafızanın mı kaybettin? Hani alzheimer dahi olsan beni unutmayacaktın? ."
Hatırlatmasını istiyorum kendisini. "Otur şuraya anlatayım öyleyse." diyor. "Az bekle iki bardak çay alıp geleyim." deyip çıkıyor odadan. Çıkarken telefonu çalıyor. "Efendim komiserim!" dediğini duyuyorum.

Rezervasyon

Hadi bakiimm işte buuuğğ

rez alıyorum

Rezzers

Neredeyse bir saate yakın beklememe rağmen gelen giden olmadı. Sıkıldım ve odadan dışarı çıkıyorum. Bir işi çıkmış olmalı. Bir tiryaki için azamsanamayacak kadar uzun zamandır sigara içmiyorum. Beni almak için gelmeden önceki süreyi de katacak olursam üç saat kadar. Özellikle de hiç alışık olmadığım karakol, polis, sorgu, ifade gibi sıkıntılı ortamın verdiği stresi de hesaplayarak olursak benim için dayanılması zor bir zaman dilimi anldıbına geliyor. Kapıdan çıkar çıkmaz bir sigara yakıp bahçedeki kamelya bulunan bankalardan birine oturuyorum. Öte taraftan buralarda mı diye sağıma soluma bakınmayı da ihmal etmiyorum. Arkamdan omzuma dokunan bir el.

Beni getiren polislerden biri. ifadem alınırken de odada bulunuyor ve halletmesi gereken işiyle ilgileniyorken benimle ilgili olan konuya ilgisiz gibi hörünmeye çalışıyordu. Neden gitmediğimi birkaç cümleyle anlatıyorum. Kimi beklediğimi de. Adının Elif olduğunu öğrendiğim bayanın acil ve önemli bir görevinin çıktığını söylüyor umarsız bir tavırla. Boşuna bekleyeceğimi bugün gelmesinin çok zor olduğunu ekliyor sözlerine. Gelse bile görüşemezmişim. imkansızmış. içimdeki merak ateşiyle ve ertesi gün görüşürüz düşüncesiyle ağır adımlarla oradan ayrılıyorum. Eve de gitmeyi istemiyorum. Uzun zamandır evden işe işten eve git gel. Sıkıldığımı ve dışarıyı özlediğimi farkediyorum. Görsel hafızamın iyi olduğunu söyleyebilirim. Bakmakla görmek arasındaki farkı iyi bilirim yani. Fotoğrafların çoğu gözümün önünde duruyor gibi. Oraya gitmeye karar veriyorum birden. Çık uzak değil. On beş, yirmi dakika arası yürüme mesafesinde. Orada belki aradığım bir şey bulurum düşüncesindeyim.

Rezervasyon

Önceleri insanlardan kaçıp giderek kendimle baş başa kalmanın huzurunu yaşadığım, sonraları beni her hatırladığımda dertlere garkeden acılarla dolu geçmişimde kaybolduğum ve kaçtığım o yer. Bu sefer kim bilir hangi hatırlamak istemediğim acımı suratıma suratıma çarpacak düşüncesiyle adımlıyorum yolları. Bu gidiş her zamanki gibi bir gidiş değil. Bu gidişte her zaman olduğu gibi elimde olta yok mesela. Yol boyunca yarısını yediğim fırından yeni çıkmış buharı üstünde sıcacık ve burcu burcu kokan ekmek yok. Burcu burcu kokan... BURCU, BURCU!.. Evet evet! O! Burcu...

Rezervasyon

Rezzers